Tata jest niebie, z Nixonem

Dad's In Heaven With Nixon, USA 2010

Opowieść o Chrisie Murray'u - autystycznym malarzu. Twórcy dokumentu starali się poznać wewnętrzny świat niekonwencjonalnego artysty oraz opowiedzieć o wyjątkowo skomplikowanych relacjach rodzinnych.

Reżyseria:Tom Murray

Czas trwania:95 min

Kategoria wiekowa:

Gatunek:Film/Film dokumentalny

  • Tom Murray

    Reżyseria

Opis programu

„Tata jest w niebie, razem z prezydentem Nixonem” - mówi Chris Murray. „Tata nienawidził go wyjątkowo, ale teraz w niebie są przyjaciółmi”. Niełatwa relacja z ojcem w dużej mierze ukształtowała Murraya, malarza-autystę, który odnalazł spełnienie w sztuce. Kiedy wiosną 1960 roku Janice Murray zobaczyła swojego nowonarodzonego syna, od razu zaniepokoił ją szkarłaty odcień jego oczu - oznaka niedotlenienia. W wieku czterech lat Chris nadal nie mówił i sprawiał wrażenie, jakby nie mógł nawiązać kontaktu z otoczeniem. Lekarze polecili Janice porzucić nadzieję na normalny rozwój dziecka. „Nigdy nie wydawał się otępiały ani nieobecny” - nie dawała jednak za wygraną kobieta. „Po prostu czułam, że mogę jakoś do niego dotrzeć”. Dziś Chris Murray jest uznanym artystą. Jego barwne obrazy przedstawiające miejski pejzaż Nowego Jorku cały czas znajdują nabywców, gotowych płacić spore sumy. Wcześniej przez dwadzieścia lat pracował jako woźny i ekspedient w supermarkecie, teraz wspiera finansowo całą rodzinę. I chociaż robi coś, co naprawdę kocha, to wciąż nosi w sobie niezaleczoną ranę. „Tata jest ze mnie dumny, jestem wielkim artystą” - przekonuje Chris. To właśnie po śmierci ojca zaczął malować, aby znaleźć upust dla emocji. Relacja mężczyzny z rodzicem nie była łatwa. Dla dotkniętego cyklofrenią Murraya seniora autyzm syna stanowił mur nie do pokonania. Lekarze obarczają właśnie brak ojcowskiej miłości winą za to, że Chris nie potrafi się dzisiaj zdobyć na prawdziwą intymność. W malarstwie odnajduje jedynie jej namiastkę. Dokument „Tata jest w niebie, z Nixonem” to filmowy portret Chrisa Murraya zrealizowany przez jego brata Toma. To próba poznania wewnętrznego świata niekonwencjonalnego artysty, ale też opowieść o wyjątkowo skomplikowanych relacjach rodzinnych. „Nie umieraj mamo” - prosi Chris w jednej ze scen Janice. „Nie będę miała wyboru” - śmieje się ta, wiedząc jednak, że spośród jej dzieci to właśnie autystyczny syn pozostanie tym najsilniejszym - szczęśliwym, spełnionym, wciąż znajdującym inspirację do życia i tworzenia.