Trzy kolory: Niebieski
Trois couleurs: Bleu / Three Colors: Blue, Szwajcaria/Francja/Polska 1993
Julie traci w wypadku samochodowym jedyną córkę i męża, wybitnego kompozytora. Odwraca się od świata. Stara się zapomnieć o wszystkim, co miałoby związek z przeszłością. Nie przynosi jej to ukojenia.
Reżyseria:Krzysztof Kieślowski
Czas trwania:105 min
Kategoria wiekowa:
Gatunek:Film/Dramat psychologiczny
Trzy kolory: Niebieski w telewizji
Juliette Binoche
jako Julie
Benoît Régent
jako Olivier
Florence Pernel
jako Sandrine
Charlotte Véry
jako Lucille
Hélene Vincent
jako dziennikarka
Philippe Volter
jako agent
Krzysztof Kieślowski
Scenariusz
Krzysztof Piesiewicz
Scenariusz
Krzysztof Kieślowski
Reżyseria
Jacques Witta
Montaż
Sławomir Idziak
Zdjęcia
Zbigniew Preisner
Muzyka
Opis programu
Młoda kobieta, Julie, traci w wypadku samochodowym męża i jedyną córkę. Mąż był wybitnym kompozytorem, pracował przed śmiercią nad utworem muzycznym, który miał być wykonywany w czasie wielkiego, europejskiego święta, jednocześnie w 12 europejskich stolicach. Pogrążona w rozpaczy Julie odrzuca wszystko, co ma związek z dotychczasowym życiem, zostawia luksusowy dom na wsi i przenosi się do mieszkania w Paryżu, nie podając jednak nikomu nowego adresu. Z pozostawionych w dawnym domu rzeczy zabiera tylko sznur niebieskich szklanych kulek, które wisiały w pokoju córki. Poza jedną nocą spędzoną z zakochanym w niej współpracownikiem męża Olivierem, zresztą łudząco do niego podobnym, nie widuje nikogo. Z obowiązku odwiedza swą sklerotyczną matkę, która już jej właściwie nie poznaje. Podczas jednej z takich wizyt Julie oznajmia matce: "Będę teraz robić to, co chcę: nic. Nie chcę wspomnień, rzeczy, przyjaźni, miłości ani przywiązania. To wszystko pułapka". Zgodnie z tą deklaracją Julie żyje z dnia na dzień: chodzi do kawiarni, pływa w basenie, zawiera znajomość z nową sąsiadką - osobą lekkich obyczajów, ale stara się w nic nie angażować, o niczym nie pamiętać, jakby w nadziei, że radykalnym zerwaniem z przeszłością zagłuszy tkwiący w niej ból po stracie najbliższych. I nagle pewnego dnia dowiaduje się, że nie była jedyną kobietą w życiu swego męża. Miał on przyjaciółkę, którą kochał i która oczekuje teraz jego dziecka. Julie spotyka się z nią i przekazuje jej dom, którego pełnomocnik nie zdążył jeszcze sprzedać. Postanawia też przerwać swoją pustą egzystencję. Pomysł filmu zrodził się wkrótce po zakończeniu prac nad "Dekalogiem", a tytułowe trzy kolory nawiązują do barw francuskiej flagi i haseł Wielkiej Rewolucji Francuskiej: Wolność, Równość, Braterstwo. Julie próbuje bowiem uwolnić się od cierpienia, od wspomnień, znaleźć rację bytu w pustce, którą wybrała, zbudować sobie nową rzeczywistość, niezależną od przymusów, hierarchii wartości, nawet uczuć.