Trzydzieści lat wojny w imię Boga

W polityce, zwłaszcza gdy chodzi o relacje Zachodu ze światem arabskim i muzułmańskim, ważne miejsce zajmuje religia. Jest to zjawisko stosunkowo nowe. Zapoczątkowała je islamska rewolucja w Iranie w 1979 roku. Niektórzy mówili, że Bóg umarł. Tymczasem od końca lat 70. religia jest znów obecna na polach bitwy i w polityce. Nie mówimy już o starciach ideologii, ale o dżihadach i krucjatach, o świętych wojnach, które zwracają się, podobnie jak w przeszłości, ku Jerozolimie. Chcąc zrozumieć to religijne odrodzenie, musimy cofnąć się o 20 lat, do upadku muru berlińskiego, kiedy ludzkość zaczęła marzyć o pokoju i jedności. Koniec zimnej wojny rodził nowe nadzieje, nie oznaczał jednak końca wojen pustoszących Bliski Wschód. Dzieje się tak dlatego, że Zachód ma swoje rezerwy ropy właśnie na Bliskim Wschodzie. Tymczasem historia przyspiesza. Jeden po drugim powstają kraje arabskie. Przeciwko dyktatorom, którzy długi czas cieszyli się poparciem Zachodu. Tunezja, Egipt, Bahrajn, Jemen, Syria... Tłumy ludzi wychodzą na ulice, nie bacząc na represje. Protestujący domagają się ustąpienia dyktatorów, nie w imię Boga, ale w imię demokracji. Zachód odkrywa arabskie społeczeństwo obywatelskie jako bardziej zainteresowane nowymi technologiami niż religią. To nowa strona w historii Bliskiego Wschodu. W drugiej części francuskiego dokumentu jego autorzy przypominają wydarzenia z lat 1989 - 2000. Nadzwyczaj interesujące materiały archiwalne oraz wypowiedzi polityków i historyków składają się na skomplikowany obraz sytuacji, w której Bóg jest tylko pretekstem w brutalnej walce o podział wpływów na świecie.