Tylko instynkt

Najpierw była głośna powieść Alana Duffa, który w 1990 r. zdobył za nią prestiżową nagrodę Pen First Book i drugie miejsce w konkursie Goodman Fiedler Wattie. Uznanie krytyki i czytelników przyniósł nowozelandzkiemu autorowi przejmujący opis miejskiego życia jego maoryskich współziomków, obywateli drugiej kategorii. Duff otwarcie zaatakował "swoich", z goryczą pokazał postępującą degrengoladę rdzennych mieszkańców Nowej Zelandii, potomków przybyłego tam w XIV w. dumnego polinezyjskiego ludu wojowników, którzy poza nielicznymi wyjątkami należą dziś do lumpenproletariatu. Maoryska społeczność ostro zareagowała na książkę, zarzucano pisarzowi zdradę, ale to jeszcze umocniło sławę Duffa i wzmogło zainteresowanie dokonaną parę lat później ekranizacją powieści. Scenariusz napisała Riwia Brown, związana jako dramaturg, reżyserka i aktorka z Teatrem Maoryskim w Wellington. Reżyserii podjął się debiutujący wówczas na dużym ekranie Lee Tamahori, który również nie ukrywa swych maoryskich korzeni. 43-letni wówczas twórca nie był jednak nowicjuszem w branży. Zaliczany do najlepszych w swoim kraju specjalistów w dziedzinie filmu reklamowego, laureat wielu prestiżowych nagród, Tamahori umiejętnie wykorzystał zdobyte wcześniej doświadczenie. Jego wspaniale zmontowane debiutanckie dzieło ma dynamiczny rytm wideoklipu. Jeśli dodać do tego sporą dawkę rapowej muzyki, łatwo zrozumieć, dlaczego "Tylko instynkt" wywiera na widzach silne wrażenie. Spodobał się także krytykom i festiwalowym jurorom, czego wyrazem były nagrody dla najlepszego filmu, najlepszej aktorki, nagroda jury ekumenicznego i nagroda publiczności na festiwalu w Montrealu w 1994 r., nagroda za debiut na MFF w Wenecji i aż 9 nagród przyznanych dziełu Tamahoriego w jego ojczyźnie (w tym dla najlepszego filmu, za reżyserię, scenariusz, muzykę, montaż i główną rolę męską). Akcja filmu rozgrywa się w jednej ze slumsowych dzielnic największego miasta Nowej Zelandii, Auckland. Mieszkają tam Beth i Jake Heke'owie oraz ich pięcioro dzieci.