Tylko mój

À moi seule, Francja 2012

Porywacz wypuszcza na wolność swoją ofiarę, którą porwał kilkanaście lat wcześniej. Dziewczyna w pewnym sensie uzależniła się od nienaturalnej relacji z mężczyzną, który należał tylko do niej.

Reżyseria:Frédéric Videau

Czas trwania:105 min

Kategoria wiekowa:

Gatunek:Film/Dramat obyczajowy

Tylko mój w telewizji

  • Agathe Bonitzer

    jako Gaëlle Faroult

  • Reda Kateb

    jako Vincent Maillard

  • Hélène Fillières

    jako Anne Morellini

  • Noémie Lvovsky

    jako Sabine Faroult

  • Jacques Bonnaffé

    jako Yves Faroult

  • Grégory Gadebois

    jako Frank

  • Frédéric Videau

    Scenariusz

  • Frédéric Videau

    Reżyseria

  • François Quiqueré

    Montaż

  • Marc Tevanian

    Zdjęcia

  • Florent Marchet

    Muzyka

  • Laetitia Fèvre

    Producent

Opis programu

Kameralny dramat nawiązujący luźno do słynnej sprawy Natashy Kampush, nagrodzony na Berlinale przez stowarzyszenie niemieckich kin studyjnych. Nastolatka zostaje porwana i przez długie lata więziona jest przez niezrównoważonego mężczyznę. Historia zaczyna się w momencie, gdy porywacz (Reda Kateb), powodowany nagłym kaprysem, wypuszcza na wolność swoją ofiarę - Gaelle (Agathe Bonitzer). Dziewczyna jako nastolatka została przez mężczyznę porwana i przez kilkanaście lat żyła uwięziona w piwnicy jego domu, o czym nikt z sąsiadów i znajomych kidnapera nie miał pojęcia. Zmuszona do prowadzenia nieustannej gry psychologicznej ze swoim oprawcą, Gaelle w pewnym sensie uzależniła się od tej nienaturalnej relacji z mężczyzną, który "należał tylko do niej" - ten okres widzowie poznają w retrospekcjach. I choć dziewczyna latami rozpaczliwie marzyła o odzyskaniu wolności, to nieoczekiwany powrót do świata i rodziny okazuje się dla niej zaskakująco trudnym i nieoczywistym doświadczeniem. Mimo, że twórca filmu "Tylko mój" - francuski reżyser, scenarzysta i aktor Frédéric Videau - zaznaczył w napisach, że opowiada fikcyjną historię, nie sposób nie zauważyć podobieństwa do wstrząsającej sprawy Austriaczki Natashy Kampush. W wieku 10 lat została porwana, a potem latami więziona przez niejakiego Wolfganga Priklopila, od którego uciekła już jako dorosła kobieta w 1998 roku. Videau szczęśliwie uniknął w swoim dziele sensacyjnego posmaku rodem z brukowców, tworząc opowieść stonowaną, pełną niedopowiedzeń, której kameralną, czy wręcz duszną atmosferę budują liczne zbliżenia bohaterów. Jak pisano w katalogu festiwalu Nowe Horyzonty, na którym prezentowany był film: "Unikając rekonstrukcji wydarzeń, Videau buduje obraz intymnej relacji, która tworzy się między katem a ofiarą. Kim są dla siebie? Jak wygląda ich wspólne życie? Jaki jest podział ról? Autor swym filmem podważa jednoznaczne skojarzenia: kat - przemoc, gwałt, kontrola, ofiara - krzywda, cierpienie, nienawiść. W pierwszej scenie filmu kat wypuszcza ofiarę. Co stanie się z nią na wolności? Jak poradzi sobie bez człowieka, który przez lata tworzył cały jej świat? Bez mężczyzny, który należał tylko do niej?"