Tylko mój
À moi seule, Francja 2012
Porywacz wypuszcza na wolność swoją ofiarę, którą porwał kilkanaście lat wcześniej. Dziewczyna w pewnym sensie uzależniła się od nienaturalnej relacji z mężczyzną, który należał tylko do niej.
Reżyseria:Frédéric Videau
Czas trwania:105 min
Kategoria wiekowa:
Gatunek:Film/Dramat obyczajowy
Agathe Bonitzer
jako Gaëlle Faroult
Reda Kateb
jako Vincent Maillard
Hélène Fillières
jako Anne Morellini
Noémie Lvovsky
jako Sabine Faroult
Jacques Bonnaffé
jako Yves Faroult
Grégory Gadebois
jako Frank
Frédéric Videau
Scenariusz
Frédéric Videau
Reżyseria
François Quiqueré
Montaż
Marc Tevanian
Zdjęcia
Florent Marchet
Muzyka
Laetitia Fèvre
Producent
Opis programu
Kameralny dramat nawiązujący luźno do słynnej sprawy Natashy Kampush, nagrodzony na Berlinale przez stowarzyszenie niemieckich kin studyjnych. Nastolatka zostaje porwana i przez długie lata więziona jest przez niezrównoważonego mężczyznę. Historia zaczyna się w momencie, gdy porywacz (Reda Kateb), powodowany nagłym kaprysem, wypuszcza na wolność swoją ofiarę - Gaelle (Agathe Bonitzer). Dziewczyna jako nastolatka została przez mężczyznę porwana i przez kilkanaście lat żyła uwięziona w piwnicy jego domu, o czym nikt z sąsiadów i znajomych kidnapera nie miał pojęcia. Zmuszona do prowadzenia nieustannej gry psychologicznej ze swoim oprawcą, Gaelle w pewnym sensie uzależniła się od tej nienaturalnej relacji z mężczyzną, który "należał tylko do niej" - ten okres widzowie poznają w retrospekcjach. I choć dziewczyna latami rozpaczliwie marzyła o odzyskaniu wolności, to nieoczekiwany powrót do świata i rodziny okazuje się dla niej zaskakująco trudnym i nieoczywistym doświadczeniem. Mimo, że twórca filmu "Tylko mój" - francuski reżyser, scenarzysta i aktor Frédéric Videau - zaznaczył w napisach, że opowiada fikcyjną historię, nie sposób nie zauważyć podobieństwa do wstrząsającej sprawy Austriaczki Natashy Kampush. W wieku 10 lat została porwana, a potem latami więziona przez niejakiego Wolfganga Priklopila, od którego uciekła już jako dorosła kobieta w 1998 roku. Videau szczęśliwie uniknął w swoim dziele sensacyjnego posmaku rodem z brukowców, tworząc opowieść stonowaną, pełną niedopowiedzeń, której kameralną, czy wręcz duszną atmosferę budują liczne zbliżenia bohaterów. Jak pisano w katalogu festiwalu Nowe Horyzonty, na którym prezentowany był film: "Unikając rekonstrukcji wydarzeń, Videau buduje obraz intymnej relacji, która tworzy się między katem a ofiarą. Kim są dla siebie? Jak wygląda ich wspólne życie? Jaki jest podział ról? Autor swym filmem podważa jednoznaczne skojarzenia: kat - przemoc, gwałt, kontrola, ofiara - krzywda, cierpienie, nienawiść. W pierwszej scenie filmu kat wypuszcza ofiarę. Co stanie się z nią na wolności? Jak poradzi sobie bez człowieka, który przez lata tworzył cały jej świat? Bez mężczyzny, który należał tylko do niej?"