Tytus Andronikus

Starożytny Rzym. Ze zwycięskiej wyprawy przeciwko barbarzyńskim plemionom Gotów powraca słynny wódz, Tytus Andronikus, ulubieniec tłumów, który w trwającej wiele lat wojnie stracił aż 21 synów. Wiedzie ze sobą jeńców: królową Tamorę i jej synów. Tradycja nakazuje, aby złożył w ofierze dziękczynnej jednego z pojmanych. Nie zważając na błagania Tamory, Tytus zabija jej najstarszego syna. Gocka królowa poprzysięga mu zemstę. Wkrótce nadarza się ku temu okazja. Dzięki wsparciu lojalnego Tytusa imperatorski tron obejmuje Saturninus - niebezpieczny arogant i cynik. W dowód łaski gotów jest poślubić ukochaną córkę dzielnego generała, Lawinię, ale ta kocha cesarskiego brata, Bassianusa, któremu została wcześniej obiecana na żonę. Bassianus, w otoczeniu czterech ocalałych z wojny synów Tytusa oraz jego brata, uprowadza ukochaną. Bezskutecznie usiłując ich powstrzymać, Tytus zabija jednego z synów. Urażony odejściem Lawinii Saturninus w odwecie poślubia piękną i bezwzględną Tamorę, która wyniesiona do godności cesarzowej ma teraz szerokie pole do działania. Zachęceni przez sługę Tamory, Maura Aarona, synowie cesarzowej: Chiron i Demetriusz, zabijają Bassianusa, a Lawinię gwałcą i bestialsko okaleczają. O zabójstwo cesarskiego brata oskarżają dwóch synów Tytusa: Marcusa i Kwintusa, którzy zostają skazani na śmierć. Ostatni z synów generała, Luciusz, musi się udać na wygnanie. Aaron przekonuje Tytusa, że zdoła uchronić skazańców od śmierci, jeśli ich ojciec utnie sobie rękę. Zrozpaczony wódz przystaje na tę ofiarę, ale zostaje podle oszukany: zamiast żywych młodzieńców Aaron odsyła mu tylko ich głowy. Porażony ogromem nieszczęść Tytus poprzysięga domowi cesarskiemu zemstę. Wysyła Lucjusza na ziemie Gotów, aby tam zebrał pod swoim przywództwem niedawnych wrogów i na ich czele ruszył na Rzym. Gdy Lawinia identyfikuje swoich oprawców, Tytus obmyśla straszliwy plan.