Uciec jak najbliżej

Głośny debiut Janusza Zaorskiego wpisuje się w nurt filmów o problemach młodzieży, która zmaga się z bezcelowością i jałowością życia, zawieszona między przeszłością, którą neguje a przyszłością, do której nie dorasta. Bartek (Jerzy Góralczyk) ma dwadzieścia kilka lat i wygodną posadę w przedsiębiorstwie produkującym znaki drogowe. Jego szefem jest Olszewski (Józef Nalberczak), ojciec jego dziewczyny. Bartek żyje z dnia na dzień, nie zastanawiając się nad tym, do jakiego celu zmierza, ani jakimi ludźmi się otacza. Wszystko zmienia się jednak, kiedy podczas podróży służbowej z Olszewskim poznaje laborantkę Kasię (Halina Golanko). Dziewczyna daje mu coś, czego jeszcze nigdy nie zaznał: namiętność pomieszaną z kiełkującym, prawdziwym uczuciem. Chłopak jednak, przez swoją natarczywość bezmyślnie niszczy to, co mogło przerodzić się w szczerą, bezinteresowną miłość. W dalszą podróż rusza w fatalnym nastroju, co doprowadza do ostrej kłótni z Olszewskim. Te wszystkie wydarzenia powodują, że Bartek zaczyna patrzyć na swoje życie bardziej krytycznie. Pełnometrażowy debiut fabularny Janusza Zaorskiego wpisał się w popularny w polskim kinie nurt filmów o problemach młodzieży, która zmaga się z bezcelowością i jałowością życia. Za pierwszy znaczący obraz o tej tematyce uważa się "Ludzi z pustego obszaru" (1957) Kazimierza Karabasza i Władysława Ślesickiego. Ich bohaterowie kierują się w życiu jedną zasadą: nie przystosować się do panujących norm, jednak szybko stają się ofiarami własnej niedojrzałości. W "Miłości dwudziestolatków" Andrzej Wajda pokazał natomiast skłonność młodzieży do negowania wszystkiego, co wyrasta z przeszłości lub tradycji, swoisty bunt wobec "starych", który stał się również tematem "Noża w wodzie" Polańskiego czy "Kto wierzy w bociany" Jerzego Stawińskiego i Heleny Amiradżibi-Stawińskiej.