Ucieczka przed skalpelem

Chirurgia plastyczna, choć od lat jest zjawiskiem popularnym, obecnie staje się szeroko dyskutowanym problemem nie tylko medycznym i antropologicznym, ale też filozoficznym: stawia pytania o tożsamość oraz status ludzkiego ciała. Pierwszy obraz filmu - linia szosy w tylnym lusterku - to zapowiedź i zarazem klucz do rozumienia opowieści. Powrót w rodzinne strony, na który decyduje się główna bohaterka i reżyserka filmu w jednej osobie, jest próbą zmierzenia się ze wspomnieniami, napięciem i historią, która towarzyszy jej relacjom z najbliższymi. Claudia Lisboa to jedyny członek rodziny, który nie poddaje się operacjom plastycznym przeprowadzanym w klinice brata. W ucieczce przed liposukcjami, korekcjami nosa, zabiegami powiększania piersi i likwidacją zmarszczek przeniosła się z Brazylii do Europy. Będąc w trakcie terapii antydepresyjnej postanawia jednak odbyć podróż do domu i sama dokonać innej operacji - na emocjach i pamięci - oraz podjąć dialog z bliskimi. Pomimo unoszącego się napięcia, zanurzona w czarnym humorze opowieść bawi, zmuszając jednocześnie do zastanowienia się nad relacją człowieka z własnym ciałem. Film jest przede wszystkim refleksją o akceptacji, umiejętności pogodzenia się z przemijaniem czasu i o śliskiej granicy między prawdą a pozorem, autentycznością a wizerunkiem. Kadr po kadrze, z pełną gorzkiego rozpoznania dociekliwością, ale i nie bez ironii, autorka demaskuje zasady gry, w której główną stawką jest wizerunek. Przekazywana z pokolenia na pokolenie życiowa prawda, która głosi, że nie ma nic więcej oprócz tego co na powierzchni, brzmi tu niemal dowcipnie. Kurczowe przywiązanie do piękna, młodości i atrakcyjnego wyglądu staje się podstawową i niemal jedyną zasadą. Ci, którzy zgodnie z nią żyją, wydają się być zadowoleni ze swojej egzystencji. Ten hermetyczny świat nie dopuszcza jednak dialogu ani innego modelu życia - ten kto nie chce go przyjąć, nie znajdzie dla siebie miejsca. Linia szosy musi więc ostatecznie zniknąć w samochodowym lusterku.