Ukryta forteca

Opowieść o błyskotliwej księżniczce, która w forsownej przeprawie na ziemie sojuszników zdana jest na trzech mężczyzn: honorowego generała i dwóch drobnych łotrzyków. Premiera "Ukrytej fortecy" dla wielbicieli samurajskiego kina Kurosawy była dużym zaskoczeniem. Po kilku ciężkich, naładowanych okrucieństwem i tragizmem obrazach japoński reżyser uderzył bowiem w ton dużo lżejszy. Powstało dzięki temu zdecydowanie najweselsze dzieło twórcy "Tronu we krwi", o którym sam reżyser mówił, że jest to "stuprocentowe kino rozrywkowe, niepozbawione napięcia i humoru". "Ukryta forteca" jest barwną opowieścią o młodej arystokratce (Misa Uehara), spadkobierczyni rozgromionego rodu samurajów, która pod opieką wiernego generała Rokuroty Makabe (Toshirô Mifune) próbuje przedrzeć się na terytorium sojuszników. Do uciekinierów dołącza para wesołych cwaniaczków, którzy - choć udają przyjaciół - w rzeczywistości czyhają na złoto przewożone przez księżniczkę. Pierwszy panoramiczny obraz Kurosawy zachwycił przede wszystkim warsztatową wirtuozerią - twórca eksperymentuje z dźwiękiem i rytmem, mistrzowsko komponuje panoramicznie poszerzony obraz, a szybkim montażem podkreśla dynamizm narracji. Celnie wprowadza też do opowieści elementy teatru no, które widać w scenie pojedynku na włócznie czy w gestach księżniczki. Wyrazistości nadają filmowi mistrzowsko naszkicowane postaci: nietypowa dla samurajskiego kina kobieta, która dobroć i mądrość łączy z męskim zdecydowaniem i odwagą, waleczny i rycerski generał, relikt odchodzącego w przeszłość świata samurajów, a zwłaszcza dwaj oszuści o szwejkowsko-szekspirowskich rysach. Pod atrakcyjną, lekką formą twórca przemyca jednak swoje ulubione motywy, które odczytywać należy w tonie zupełnie serio: rozważania o sensie wierności i poświęcenia, cenie honoru czy względności dobra.