W drodze do chwały

Hal Ashby, autor Ostatniego zadania czy Wystarczy być, to reżyser wyczulony w swojej twórczości na tematykę społeczną i bohaterów niepogodzonych z rzeczywistością. Nie przypadkiem zainteresował się jednym z największych amerykańskich pieśniarzy folkowych, Woodym Guthrie. Ten charyzmatyczny wykonawca, autor wielu niezapomnianych piosenek okresu Wielkiego Kryzysu i II wojny światowej opisywał w swojej twórczości to, co sam znał najlepiej - ciężkie życie biednych i wyzyskiwanych ludzi. Ashby wykorzystał autobiograficzne wspomnienia folkowego artysty, a scenariusz napisał Robert Getchell. Dwudziestokilkuletni Woody żyje wraz z żoną i dziećmi w małej mieścinie w Teksasie. Wielki Kryzys lat 30. daje się we znaki, szczególnie tym najbiedniejszym. Woody nie jest w stanie utrzymać siebie i rodziny, więc postanawia spróbować szczęścia w Kalifornii. Samotnie rusza w podróż przez kraj, która uświadomi mu skalę ludzkiego nieszczęścia, ubóstwa i braku pespektyw. Prostoduszny bohater swoje przeżycia opisuje w piosenkach, starając się w ten sposób wyrażać swój bunt. Początkowo Kalifornia nie wydaje się miejscem bardziej przyjaznym niż rodzinne strony pieśniarza, lecz spotkanie Ozarka Bule'a zdaje się być szansą odmiany. Ozark ma wejścia w radiu i niebawem będzie można tam usłyszeć pierwsze piosenki Woody'ego. Jedna z najciekawszych filmowych muzycznych biografii. Twórcom udało się uchwycić nie tylko ducha i klimat twórczości Woody'ego Guthriego. To także niezwykła plastycznie podróż do Ameryki lat 30. - kraju ogromnych kontrastów, prohibicji i ekonomicznych trudności. Kamera wybitnego operatora Haskella Wexlera (reżysera Chłodnym okiem) wręcz przenosi nas w te czasy. Ciekawe zastosowanie koloru (wyblakłe barwy), nietypowa praca kamery pozwalająca "bezpośrednio" towarzyszyć wydarzeniom (nowatorskie użycie steadycamu), a także oddanie kontrastów między Teksasem a Kalifornią zaowocowało zasłużoną statuetką Oscara.