W Durakowie

Durakowo to malownicza miejscowość położona w samym sercu Rosji. Michaił Fiodorowicz Morozow, dawny żołnierz jednostek specnazu założył tu centrum odnowy duchowej dla ludzi zagubionych w realiach współczesnej Rosji. Zgodnie z zaleceniami samego Tołstoja, charyzmatyczny przywódca poprzez ciężką pracę kształtuje tu dusze swoich podopiecznych. Drugim elementem reedukacji są długie dyskusje, podczas których prawosławne prawdy wiary przenikają się z retoryką żywcem wziętą z zebrań partyjnego aktywu. Na spotkaniach Michaił Fiodorowicz oraz zaprzyjaźniony z nim parlamentarzysta i członek prorządowej partii "Narodnaja Wolja" mówią mieszkańcom o sytuacji politycznej w Rosji, polityce zagranicznej i relacjach z NATO. "Czy Rosji na pewno potrzebna jest demokracja w stylu zachodnim?" - pyta Morozow - "O wiele bardziej Rosja potrzebuje dziś silnego przywódcy" - odpowiada sam sobie. W monasterze Morozowa obowiązują surowe reguły. Rezydenci są zupełnie odcięci od świata. Stają się wobec siebie nieufni, obserwują się wzajemnie i składają donosy. Nikt prócz Morozowa nie ma tu prawa do prywatności. Ci, którzy nie zgadzają się z panującym porządkiem, zmuszeni są do opuszczenia ośrodka. W Durakowie nie trudno dopatrzyć się alegorii współczesnej, ale także dawnej Rosji, gdzie związki religii i władzy były zawsze bardzo silne. Car był przecież namiestnikiem Boga, a niezwykle silna potrzeba prostej ludowej duchowości umożliwiła wielką karierę Rasputinowi. Wyraźne cechy religii miał również komunizm w wydaniu sowieckim. Dziś w putinowskiej Rosjii charyzmatyczni liderzy pokroju Morozowa odwołując się do imperialnego sentymentalizmu i dziewiętnastowiecznej duchowości umiejętnie wykorzystują tęsknoty i nadzieje zagubionego społeczeństwa. Film otrzymał Nagrodę za reżyserię na Festiwalu Filmowym Sundance w 2008 roku.