Walet pikowy

Komediowy talent Tadeusza Chmielewskiego ujawnił się już w jego debiutanckim filmie "Ewa chce spać". Nakręcony w 1958 roku obraz przyniósł młodemu twórcy uznanie nie tylko w kraju, ale i za granicą. Barbarze Kwiatkowskiej, odtwórczyni roli Ewy, otworzył zaś drogę do światowej kariery. Część krytyków upatrywała przyczyn sukcesu filmu w udanym połączeniu komediowej lekkości z poważniejszymi ambicjami artystycznymi. Podobna tendencja cechuje drugi utwór Chmielewskiego - "Waleta pikowego". Wątła intryga sąsiaduje tu bowiem z wysublimowaną scenografią i charakteryzacją, a błahe nierzadko dowcipy i gagi z odważną próbą parodii dawnych filmów z Makiem Sennetem. Głównym bohaterem "Waleta... " jest Wacław Kawanias - kasjer bankowy, który przed laty zakochał się w pięknej Melanii. Dziewczyna jednak woli oficera huzarów, karciarza i hulakę o wiele mówiącym pseudonimie "Walet pikowy". Rozgoryczony Kawanias postanawia odseparować się od świata i przyjąć posadę latarnika. Przez następne lata jedynym urozmaiceniem jego samotnej egzystencji jest studiowanie podręczników kryminologii. Dziwnym zrządzeniem losu pewnego dnia w jego latarni pojawia się inspektor Marac, bezskutecznie tropiący Testona - "przestępcę nad przestępcami". Niegdysiejszy kasjer bankowy proponuje inspektorowi czasową zamianę profesji. Zostawia Maraca w latarni, a sam postanawia sprawdzić swą teoretyczną wiedzę kryminologiczną w praktyce.