Walkower
Polska 1965
Andrzej Leszczyc wciąż szuka swojego miejsca w życiu. Jedyne, co potrafi robić naprawdę dobrze, to boksować. Jeździ więc od miasta do miasta, biorąc udział w pokazowych turniejach.
Reżyseria:Jerzy Skolimowski
Czas trwania:75 min
Kategoria wiekowa:
Gatunek:Film/Film obyczajowy
Walkower w telewizji
Jerzy Skolimowski
jako Andrzej Leszczyc
Aleksandra Zawieruszanka
jako inżynier Teresa Karczewska
Krzysztof Chamiec
jako dyrektor kombinatu
Andrzej Herder
jako Marian Pawlak
Franciszek Pieczka
jako działacz
Henryk Kluba
jako trener Rogala
Jerzy Skolimowski
Reżyseria
Antoni Nurzyński
Zdjęcia
Andrzej Trzaskowski
Muzyka
Opis programu
Kontynuacja; Rysopisu; - błyskotliwego debiutu Jerzego Skolimowskiego z 1964 roku. Trzydziestoletni Andrzej Leszczyc wysiada z pociągu. Przed chwilą pod jego kołami zginęła dziewczyna. Ta sama, z którą spędził ostatnie chwile przed pójściem do wojska. Leszczyc jednak jej nie rozpoznaje lub też może nie chce rozpoznać. Znajomą twarz dostrzega za to wśród wysiadających. Chwila wahania i już wie. To Teresa - koleżanka ze studiów, przez którą został relegowany. Dziewczyna natomiast uczelnię skończyła i dziś jest cenionym pracownikiem naukowym. Andrzej przeciwnie. Niegdyś był bikiniarzem, obecnie - mimo dwu lat wojska - wciąż nie może znaleźć swego miejsca w życiu. Jedyne, co umie, to boksowanie. Jeździ z miasta do miasta i startuje w pokazowych miniturniejach. Teraz jeden z nich odbywa się w kombinacie, w którym pracuje Teresa. Andrzej przechodzi do finału. Tu wszakże musi stawić czoło przeciwnikowi znacznie silniejszemu i doświadczonemu. Wynik walki jest z góry przesądzony. Leszczyc staje wobec dylematu: stanąć do pojedynku, czy oddać walkę walkowerem? Splot okoliczności sprawia, że podobne rozterki przeżywa Teresa, która na swej drodze także spotyka mocniejszych rywali.; Walkower; podobnie jak; Rysopis; zdobył uznanie krytyki, zarówno polskiej, jak i zagranicznej. Niektórzy porównywali styl Skolimowskiego do głośnych filmów Antonioniego. Podkreślano mistrzostwo młodego reżysera w operowaniu długimi ujęciami. Podobały się też dialogi, ruchliwość kamery oraz bogata i urozmaicona inscenizacja. Psychologiczny portret swego bohatera namalował Skolimowski na tle rzeczywistości na poły groteskowej, w której patos (wielka budowa) sąsiaduje z ironią i drwiną. Przekonująco ukazał wewnętrzne zmagania dorosłego mężczyzny, który nigdy nie potrafił wybrać. Wzbraniał się przed samookreśleniem niczym bohater Gombrowiczowskiej; Ferdydurke;. Teraz jednak czuje, że dłużej nie można oddawać życia walkowerem. Los podsuwa różne możliwości. I Leszczyc wreszcie wybiera.