Warszawa 1944, Opole 2006

Opowieść o dwóch nikomu nie znanych, pasjonatach historii z prowincji, którzy stali się sprawcami największej sensacji w polskim świecie filmowym w 2006 roku - w błyskotliwym stylu wygrali wielki i prestiżowy konkurs Instytutu Sztuki Filmowej na scenariusz filmu fabularnego o Powstaniu Warszawskim. Wyprzedzili 60 innych scenarzystów, w tym także tych najbardziej uznanych. Otrzymali nagrodę i gratulacje z rąk prezydenta RP. Podczas, gdy jeszcze wczoraj marzeniem jednego z nich była praca dozorcy w Muzeum Powstania Warszawskiego. Dwóch amatorów pisze pierwszy w swym życiu scenariusz, posiłkując się pożyczonym od sąsiada podręcznikiem scenopisarstwa. Jeden z nich to bezrobotny pasjonat, który o Powstaniu Warszawskim wie wszystko: przeczytał wszystkie książki i artykuły, obejrzał wszystkie filmy i archiwalia, zna uzbrojenie, ubiór, detale ekwipunku powstańców, szczegóły planów, przebieg walk, treść sztabowych narad, tożsamość ofiar, zniszczenia miasta. Zna i gromadzi tysiące nieznanych opinii publicznej informacji. W swym ciasnym mieszkanku w Opolu wybudował nawet makietę Powstania Warszawskiego, której samo tylko rozłożenie zajmuje mu 3 dni. Choć nigdy nie mieszkał w Warszawie - zna ją znakomicie, w najdrobniejszych szczegółach. Ale tylko tę przedwojenną. We współczesnej się gubi. Ponadto prowadzi portal internetowy o powstaniu, który wśród powstańców i pasjonatów powstania cieszy się taką popularnością, że nagrywają oni jego treść na płyty cd i handlują nimi na Powązkach w kolejne rocznice powstania. Drugi scenarzysta to dziennikarz, od dwóch lat bez pracy, pasjonat militariów. Bezrobocie wypełnia klejeniem modeli samolotów i wozów bojowych. Obaj nie mają żadnych związków rodzinnych z Warszawą, nikt z ich krewnych nie walczył w Powstaniu. Nigdy też nie mieli nic wspólnego z filmem. Jest to więc historia o sile pasji, sile miłości, która zmienia rzeczywistość, czyni cuda.