We śnie

W południowej części Filadelfii łatwo natrafić na ślad oryginalnej sztuki Isaiaha Zagara. Od prawie czterdziestu lat artysta pokrywa betonową przestrzeń miasta wielobarwną mozaiką. Zaczął od własnego domu, potem wyszedł na ulice, a dziś jego ekscentryczne wizje zajmują 4, 5 tysiąca metrów kwadratowych. W układanych z kawałków ceramiki, pełnych detali mozaikach doszukać można się wpływu osobistych doświadczeń Zagara. Jego sztuka przypomina kolorowy, hipnotyzujący sen. Prywatne życie nosi jednak znamiona mrocznego koszmaru. Na pomysł realizacji filmu o Isaiahu Zagarze wpadł jego młodszy syn, Jeremiah. "Zacząłem kręcić dokument poświęcony ojcu w roku 1999, gdy jeszcze wydawało mi się, że nasza rodzina jest idealna" - opowiadał reżyser - "Przez pierwszych kilka miesięcy, efekty były fatalne: zdjęcia kiepskie, a ojciec boleśnie ostrożny. Dopiero rok później, gdy pojechaliśmy wspólnie do naszego letniego domu w zachodniej Wirginii, z daleka od rozpraszającego wpływu miasta, poprosiłem tatę o wyjawienie wszystkich jego sekretów. I zrobił to". Jeremiah dowiedział się wówczas o wielu wstydliwych faktach z ojcowskiej biografii: traumatycznych przeżyciach dzieciństwa, próbach samobójczych, pobycie w szpitalu psychiatrycznym. Łatwiej było mu jednak wówczas zrozumieć, jak zdarzenia i emocje z przeszłości kształtowały sztukę Zagara seniora, a osobiste problemy znajdowały ujście w artystycznym uniesieniu. "W miarę jak rozmawialiśmy, zdawałem sobie sprawę, że film jaki planowałem nakręcić staje się o wiele poważniejszym przedsięwzięciem" - wyznawał Jeremiah - "To było dziwne uczucie. Bo chociaż pragnąłem tego, nie sądziłem, że człowiek, którego zawsze podziwiałem jest w istocie tak kruchy i bynajmniej nie nieskazitelny". W najbardziej dramatycznej scenie filmu zobaczyć można, jak Isaiah przyznaje się swojej żonie Julii do zdrady, po czym zostaje wyrzucony z domu i w rezultacie pogrąża się w depresji. Kryzys małżeński nie był wówczas jedynym problemem rodziny Zagarów.