Wedle wyroków Twoich...

Wybuch wojny zniszczył szczęśliwe dzieciństwo Ruth. Zostaje wraz z matką zamknięta w żydowskiej dzielnicy. Kiedy Niemcy zaczynają wywozić Żydów, matka Ruth nie łudzi się co do dalszego losu. Każe córce wyskoczyć z transportu i iść do krewnych do Warszawy. Początkowo dziewczynka nie rozumie, dlaczego matka ją opuściła, potem, kiedy słyszy strzały z kierunku, w którym pojechały ciężarówki, domyśla się prawdy. Ukryta za krzakiem widzi śmierć starego Żyda, po odejściu niemieckiego żołnierza bierze z torby starca chleb, ciepły sweter i tak wyekwipowana wyrusza do Warszawy. Błądzącym dzieckiem zajmuje się spotkany wieśniak, jednak jego żona, przerażona groźbą kary za ukrywanie Żydów i znęcona wizją nagrody za ich wydanie, sprowadza do domu policję. Ruth i chłopa osadzają w piwnicy, gdzie mają czekać na śmierć. Chłopu udaje się zrobić otwór w pokryciu loszku, jest on jednak zbyt wąski, aby mógł się przedostać przezeń dorosły mężczyzna. Ruth nie chce opuścić opiekuna, ten jednak zmusza ją, żeby uciekła sama. Głodna, stroniąca teraz od ludzkich siedzib dziewczynka żywi się wyjadanymi z koryta świń pomyjami. Od dzieci na kartoflisku dowiaduje się o likwidacji warszawskiego getta, zmierza jednak do Warszawy, gdzie jeszcze ma kogoś bliskiego. W getcie trwają przygotowania do powstania. Ruth słucha dyskusji dorosłych - dziadka, który za grzech uważa wszelkie przeciwstawianie się woli Boga, ciotki, która opuszcza getto obiecując Ruth, że przyśle po nią, gdy znajdzie bezpieczne miejsce, bojowców podejmujących walkę bez szans zwycięstwa, jedynie w obronie honoru. Widzi tragedię getta, polowanie na bezbronne dzieci, przechodzi wraz z grupą dzieci przez kanały, wyprowadzona przez polskie podziemie na aryjską stronę. Po upadku powstania Ruth znajduje schronienie w prowadzonym przez zakonnice sierocińcu. I tam jednak Niemcy szukają Żydów: zaopatrzona w metrykę na polskie nazwisko, nauczona pacierza, Ruth musi uciekać dalej. Na polecenie zakonnic kierowca ma ją odwieźć na dworzec, potem pociągiem Ruth ma dojechać do stacji, na której pracuje pan Ochalski.