Wieczór kuglarzy

Głęboko intymny obraz zmarłego w lipcu 2007 roku Ingmara Bergmana, uznawany dziś za objawienie filmowego mistrza i pierwsze arcydzieło szwedzkiego twórcy. U schyłku XIX wieku po drogach Szwecji wędruje trupa cyrkowa. Jej członkowie żyją w nędzy i upokorzeniu, mają nieustanne problemy z policją, nie są szanowani ani przez aktorów teatralnych, ani przez widzów. Skomplikowane jest też życie osobiste szefa trupy Alberta (Ake Grönberg). Rozpamiętuje wciąż zachowanie swojej żony Almy (Gundrun Brost), która kąpała się kiedyś nago na oczach batalionu artylerzystów wyśmiewających jej wdzięki i żartujących z Alberta, który próbował przerwać niesmaczny spektakl. Albert opuścił potem rodzinę i związał się z woltyżerką Anną (Harriet Andersson), ale po trzech latach postanawia wrócić do domu. Próbuje odzyskać Almę, z kolei jego kochanka Anna daje się nabrać aktorowi prowincjonalnego teatru Fransowi (Hasse Ekman), który uwodzi ją tandetnym naszyjnikiem. Szef trupy cyrkowej i woltyżerka wydają się na siebie skazani. Zmarły 30 lipca 2007 roku Ingmar Bergman często powtarzał, że kino ma w sobie dużo z cyrku: jest formą sztuki skierowaną do szerokiej masy widzów, tworzone jest w sposób zespołowy, oddziałuje nie na intelekt, ale na emocje. W "Wieczorze kuglarzy" Bergman potraktował cyrkowców jako metaforę artystów, ale też ukrył w perypetiach wędrownej trupy wiele osobistych doświadczeń.