Wielka cisza

"Czym jest pojęcie czasu dla kogoś, kto wie, że nigdy nie opuści tego budynku, tej celi. Czym jest codzienne życie w świecie, w którym wszystko jest powtarzalne, a każdy porusza się w swoim wymiarze czasowym. Czym jest modlitwa? Czym jest klasztor? I wreszcie: czym jest człowiek? Film o zakonie Grande Chartreuse to podróż w głąb innego świata" - mówił o "Wielkiej ciszy" Philip Gröning. Reżyser czekał dziewiętnaście lat na pozwolenie przekroczenia bramy Grande Chartreuse, głównego klasztoru legendarnego zakonu kartuzów w Alpach Francuskich. By zrealizować film o życiu milczących mnichów, mieszkał z nimi prawie pięć miesięcy, towarzyszył z kamerą w codziennych rytuałach, modlitwie, pracy, i aby w pełni zrozumieć mnichów, sam poddał się pustelniczej praktyce. Udało mu się poznać świat ludzi żyjących w całkowitym zamknięciu i milczeniu, z dala od zdobyczy cywilizacji. Nazwa zakonu pochodzi od zlatynizowanej nazwy pierwszej siedziby Kartuzów - La Grande Chartreuse pod Grenoble we Francji. Jest to założony w 1084 roku katolicki zakon męski i żeński o bardzo surowej regule. Obowiązuje tam zasada zachowania milczenia (za wyjątkiem niedzielnych spacerów), postu, pracy i przebywania w samotności. Ludzie z zewnątrz nie mają tam wstępu. Nie powstały dotąd żadne filmy z udziałem mnichów. Jedyne dokumentacja o klasztorze pochodzi z 1960 roku, kiedy za mury wpuszczono dwóch dziennikarzy, którzy mogli fotografować jedynie budynki, natomiast nie wolno im było robić zdjęć samym mnichom. W "Wielkiej ciszy" nie ma właściwie dialogów, nie ma muzyki, wywiadów, ani żadnych dodatkowych komentarzy. Jest to czysty w formie, blisko trzygodzinny obraz rejestrujący życie za klasztorną furtą.