Wieża

Bohaterowie filmu to wielkomiejscy przedstawiciele młodego pokolenia klasy średniej. Mają po ok. 30 lat, są wolni, piękni, inteligentni. Pracują w branży reklamowej, w mediach, sztuce, biznesie. Spełniają się w pracy, są nieźle ustawieni finansowo. Wydawałoby się, że nic więcej nie trzeba im do szczęścia. A jednak nie są szczęśliwi, zwłaszcza kobiety reprezentowane w filmie przez Ewę, Beti i Kasię. Ewa jest anglistką, robi tłumaczenia i daje lekcje. Od ponad dwóch lat jest sama i coraz trudniej znosi ten stan: musiała nawet zwrócić się o pomoc do psychoterapeutki. Gdy poznaje Bartka, przystojnego właściciela agencji reklamowej, pewnego siebie, zblazowanego, zakochuje się w nim, chce z nim spędzać każdą chwilę. Jest przekonana, że Bartek to odwzajemnia, ale on nieoczekiwanie się wycofuje. Przeciwieństwem zaborczej Ewy jest jej koleżanka Beti, stylistka pracująca przy sesjach fotograficznych. Jest atrakcyjna i potrafi to wykorzystywać. Mężczyzn traktuje instrumentalnie: uwodzi ich i porzuca. Boi się zakochać, żeby nie stracić kontroli nad własnym życiem. Najlepszą przyjaciółką Ewy jest Kasia, młoda aktorka awangardowego teatru, trochę zamknięta w sobie, zdystansowana, poważna feministka. Jako pierwsza wyciąga rękę do mężczyzny, który jej się podoba - Adama, młodego, zdolnego fotografika, pracoholika i perfekcjonisty. Ceniony w branży Adam chętnie eksperymentuje z nowymi technikami, dając upust swoim obsesjom. Kasia pociąga go i fascynuje, ale on sam wyraźnie nie dojrzał do prawdziwego związku. Udając, że nie dostrzega jej starań, woli wycofać się w świat swoich fantazji. Historie opowiedziane w filmie Agnieszki Trzos nie kończą się więc bajkowo. Królewicze i królewny zostają sami w swoich wieżach. Z nadmiaru ostrożności, asekuranctwa, egoizmu, strachu. Zapominają, że miłość polega głównie na dawaniu siebie, bez liczenia zysków i strat.