Wieża

Debiut fabularny Agnieszki Trzos mającej wcześniej za sobą doświadczenia serialowe ("Sekcja 998" i "Tak miało być") oraz dokumentalne ("Wiedźmy", "Skarga"). Tytuł jej pierwszego filmu pełnometrażowego nawiązuje do bajki o królewnie zamkniętej w szklanej wieży i czekającej na swego królewicza. Przemiany obyczajowe sprawiły jednak, że kobiety stają się coraz bardziej niezależne, silne, samodzielne, budzą lęk w mężczyznach, którzy czując się zagrożeni przejmują role księżniczek. W efekcie współcześni mieszkańcy wielkich miast, bez względu na płeć tak samo wyalienowani w tłumie i skupieni na sobie, jednakowo bronią do siebie dostępu. Pragną zachować niezależność i swobodę, robić to, na co mają ochotę, a zarazem rozpaczliwie pragną uczucia, bliskości drugiego człowieka. Chcieliby jednak mieć gwarancję, że miłość nie skończy się źle, że nikt ich nie zrani, nie oszuka, nie narazi na śmieszność i cierpienie. A że takiej gwarancji mieć nie mogą, wolą się wycofać, gdy tylko znajomość nabiera intensywności i głębi. Bo lepiej z góry udawać, że nam nie zależy, niż doświadczyć, być może, bólu odrzucenia czy zdrady. Ale samotność też boli, nawet bardziej. Bohaterowie filmu to typowi wielkomiejscy przedstawiciele młodego pokolenia klasy średniej. Mają po ok. 30 lat, są wolni, piękni, inteligentni. Pracują w branży reklamowej, w mediach, sztuce, biznesie. Spełniają się w pracy, są nieźle ustawieni finansowo. Wydawałoby się, że nic więcej nie trzeba im do szczęścia. A jednak nie są szczęśliwi, zwłaszcza kobiety reprezentowane w filmie przez Ewę, Beti i Kasię, bo to one grają tu pierwsze skrzypce. Ewa jest anglistką, robi tłumaczenia i daje lekcje. Od ponad dwóch lat jest sama i coraz trudniej znosi ten stan: musiała nawet zwrócić się o pomoc do psychoterapeutki. Gdy poznaje Bartka, przystojnego właściciela agencji reklamowej, pewnego siebie, zblazowanego, szybko zakochuje się w nim, chce z nim spędzać każdą chwilę. Jest przekonana, że Bartek to odwzajemnia, ale on nieoczekiwanie się wycofuje. Kiedyś kochał mocno i został porzucony. Teraz boi się ponownego zranienia, woli więc oświadczyć Ewie, że nic do niej nie czuje. Przeciwieństwem zaborczej Ewy jest jej koleżanka Beti, stylistka pracująca przy sesjach fotograficznych. Jest atrakcyjna i potrafi to wykorzystywać. Mężczyzn traktuje instrumentalnie: uwodzi ich i porzuca. Boi się zakochać, żeby nie stracić kontroli nad własnym życiem. Równie łatwo porzuca "Toksyka" - bardzo bogatego narkomana, wiceprezesa w dużej firmie należącej do jego ojca, jak i początkującego fotografa Mateusza, ciepłego, uczuciowego romantyka, który dopiero wchodzi w środowisko "warszawki" po niedawnym przyjeździe z Łodzi. Ten pierwszy szybko pocieszy się w ramionach dziewczyny, której będzie imponowała jego forsa. Ten drugi znajdzie sobie wrażliwą i szczerą dziewczynę podobną do niego. Najlepszą przyjaciółką Ewy jest Kasia, młoda aktorka awangardowego teatru, trochę zamknięta w sobie, zdystansowana, poważna feministka. Jako pierwsza wyciąga rękę do mężczyzny, który jej się podoba - Adama, młodego, zdolnego fotografika, pracoholika i perfekcjonisty. Ceniony w branży Adam chętnie eksperymentuje z nowymi technikami, dając upust swoim obsesjom. Kasia pociąga go i fascynuje, ale on sam wyraźnie nie dojrzał do prawdziwego związku. Udając, że nie dostrzega jej starań, woli wycofać się w świat swoich fantazji.