Więzy miłości

Kate Winslet i trudna miłość w trudnych czasach. Adaptacja powieści Thomasa Hardy'ego. Akcja filmu toczy się w wiktoriańskiej Anglii, na przełomie XIX i XX wieku. Jude Fawley jest ubogim kamieniarzem, marzącym o awansie społecznym, podjęciu studiów i lepszym życiu. Chłopak jest ambitny, samodzielnie uczy się greki i łaciny, jednak los mu nie sprzyja. Bohater wikła się w nieudane małżeństwo z córką bogatego hodowcy świń. Monotonia codzienności powoduje narastającą frustrację. Jude postanawia jednak coś zmienić. Próbuje dostać się na uniwersytet, gdzie poznaje swoją daleką kuzynkę Sue. Dziewczyna idzie pod prąd czasom. Deklaruje się jako ateistka i socjalistka, kobieta świadoma swojej wartości. Jude zakochuje się w niej z wzajemnością. Na dalszych losach kochanków zaważy przeszłość. Oboje żyją w związkach małżeńskich i próba ich zerwania, ostracyzm społeczny, sztywne normy moralne doprowadzą do tragicznego finału. Więzy miłości, drugi film w dorobku cenionego angielskiego reżysera Michaela Winterbottoma, powstał na podstawie ostatniej powieści Thomasa Hardy'ego, wydanej w 1895 roku. Powieść wywołała prawdziwy obyczajowy skandal, spotykając się ze zdecydowaną krytyką Kościoła i angielskiego establishmentu, po której pisarz wycofał się z pisania prozy, skupiając się na poezji. Obraz Winterbottoma zachowuje klimat powieści. Podobnie jak Hardy reżyser płynnie łączy dwie warstwy opowiadania: realistyczno-naturalistyczną z metafizyczną, psychologicznie pogłębioną wiwisekcją charakterów. Efektem jest ponury w tonacji obraz, przesiąknięty tragizmem i znojem życia w społeczeństwie skrępowanym gorsetem fałszywej moralności i klasowych nierówności. Bohaterowie zdają się być postaciami niczym z greckiej tragedii, osobami niezdolnymi do największych poświęceń, zagubionymi w skomplikowanej strukturze społecznej. Wisi nad nimi fatum, przeznaczenie miotające niczym marionetkami. To obraz odległy od idyllicznej Anglii Jane Austen i zdecydowanie bliższy klimatowi powieści D.H. Lawrence'a. Krytycy zwracali uwagę na konstrukcję głównego bohatera, szukając analogii w sztandarowych dziełach angielskiego Free Cinema lat 50. i 60. oraz filmach Truffauta. Strona realizacyjna filmu Winterbottoma jest bez zarzutu. Oddanie dusznego klimatu epoki, symboliczne, przeniknięte ponurymi kolorami zdjęcia Eduarda Serry, malarskość plenerów czy zastosowanie sekwencji czarno-białych świadczą o wyczuciu filmowej materii. Historie tragicznego uczucia i społecznej emancypacji świetnie wygrywa para aktorów: nagrodzona za swoją kreację Kate Winslet i znany aktor młodego pokolenia Christopher Eccleston. Film nagrodzono na festiwalu Camerimage (Eduardo Serra), festiwalu we francuskim Dinard i szkockim Edynburgu oraz wyróżniono przez krytyków Evening Standard.