Wina Ikara. Warszawa 1939-1944

W drugiej części dokumentalnego filmu o duchowym życiu inteligencji stolicy w latach okupacji niemieckiej, autorzy przedstawiają reakcję polskiego podziemia na fakty łamania zakazów przez aktorów oraz sytuację, jaka istniała w tej sferze w wydzielonej części Warszawy, jaką było getto. W getcie obowiązywał zakaz wykonywania utworów kompozytorów innych niż żydowscy. Szybko jednak o nim zapomniano. Natomiast o zakazach i bojkotach obowiązujących za murem nikt nie wiedział. Nikt też o tym nie myślał. Żydowska biedota zajęta była twardą walką o przetrwanie, bogaci szukali rozrywki, dającej choćby chwilowe zapomnienie. Wielkim powodzeniem cieszył się wśród nich np. teatrzyk "Femina" na Lesznie. Kompozytorzy komponowali, pisarze pisali, młodzi artyści debiutowali. W czasie wojny napiętnowano publicznie kilkudziesięciu polskich aktorów. Łamiących zakazy ostrzegano, strzyżono, bito. Ewidentnie kolaborujących zabijano - tak skończył Igo Sym. Kiedy zaś wojna się skończyła, aktorskie sądy przystąpiły do weryfikowania i karania kolegów. Nie zawsze to było słuszne i sprawiedliwe, jak w przypadku reżysera Romana Niewiarowicza, oficera kontrwywiadu AK, który otrzymał zgodę przełożonych na pracę w teatrze "Komedia". Skrzywdzono też Andrzeja Szalawskiego, lektorującego w niemieckiej kronice filmowej za zgodą AK. Krystyna Marynowska - mając na myśli swe niewinne koleżanki, które z aktorek zmieniły się w kelnerki - pytała sądzących ją: co było bardziej etyczne, grać w teatrzyku dla polskiej publiczności, czy obsługiwać Niemców i brać od nich napiwki? O kulturalnym życiu getta, o obowiązujących w Warszawie zakazach, ich konsekwencjach i konsekwencjach ich łamania, powojennych sądach i wątpliwościach związanych z tymi wydarzeniami mówią w filmie: historycy - Władysław Bartoszewski, Tadeusz Pacewicz, Janina Hera, Jan Gozdawa Gołębiowski i Andrzej Kunert, aktorzy i aktorki - Wieńczysław Gliński, Andrzej Łapicki, Krystyna Marynowska, Rudolf Gołębiowski, Xenia Grey, Izabella Wilczyńska-Szalawska, reżyser Bohdan Korzeniewski (nagranie z 1991 roku), satyryk Antoni Marianowicz oraz kompozytor Władysław Szpilman.