Wodne dzieci

„Wodne dzieci” to dokumentalne rozważania nad kobiecością i macierzyństwem, które są przyczynkiem do rozprawy nad kwestiami życia oraz śmierci. „Wodnymi dziećmi” w Japonii nazywa się dzieci nienarodzone, których matki przeżyły poronienie lub zabieg usunięcia ciąży. Przed stratą szansy na macierzyństwo stanęła także ceniona awangardowa pianistka Tomoko Mukaiyamy. Artystka zrozumiała, że nadejście menopauzy oznacza dla niej utratę płodności. Rozmyślania nad macierzyństwem i kobiecością zainspirowały ją do realizacji wyjątkowego projektu multimedialnego. Instalacja z dwunastu tysięcy białych, jedwabnych sukien, które uformowały kształt sklepienia katedry, stanęła w jednej z japońskich wiosek. Sercem konstrukcji była suknia nasiąknięta czerwienią, reprezentującą krew menstruacyjną. Dla wielu kobiet odwiedzenie instalacji Mukaiyamy stawało się formą rytuału. Na co dzień powściągliwe i zamknięte w sobie, zaczynały szczerze mówić o wielu tematach otoczonych w Japonii aurą tabu - macierzyństwie, seksualności, utracie dziecka, płodności lub jej braku.
Wyjątkowemu projektowi pianistki poświęcony jest dokument - poetycka, fascynująca wizualnie oda do kobiecego ciała. - Dlaczego zdecydowałam się nakręcić film o tak delikatnym i trudnym temacie jak kobieca płodność? - mówi reżyserka Aliona van der Horst. - Tomoko rzuciła mi wyzwanie, pytając czy chce uczestniczyć w projekcie (...). Nasz artystyczny dialog odbywa się poprzez muzykę i obraz, a mój film opowiada o tym, jak głęboko sztuka może być powiązana z życiem i jak niezbędna jest dla wyrażenia czegoś, o czym często nie potrafimy rozmawiać.