Wodospady Wiktorii

Licząca ponad 2200 km rzeka Zambezi przepływa przez Zambię, Angolę i Mozambik. W środkowym biegu tworzy Wodospady Wiktorii uważane za jeden z siedmiu naturalnych cudów świata i wpisane na listę dziedzictwa kulturowego i naturalnego UNESCO. Szerokie na 1, 7 km i wysokie na 111 m wodospady miejscowi nazywają Mosi - oa - Tunya, czyli Dym, Który Grzmi, a to dlatego, że mgła drobnych kropelek unosi się czasami nawet na kilometr nad przełomem rzeki. Już sam widok tego miejsca zniewala. Każdy, kto tam przybędzie, czuje się tak, jakby stanął na krawędzi świata. Wodospady Wiktorii są najpiękniejsze nocą: w świetle księżyca pojawia się wtedy nad nimi księżycowa tęcza. Przewodnikiem po tym niezwykłym miejscu jest stary rybak z wioski Songwe zwany panem Whitem. W pobliżu wodospadów występuje niewiele zwierząt, ale dla niektórych są tam wymarzone warunki do życia. W dolinie koło wodospadu żyje m.in. liczne stado pawianów. Mają co jeść, bo dzięki mgłom znad wodospadów wiele drzew owocuje dłużej niż gdzie indziej. Gdy nadchodzi pora sucha, nawet i tam będzie trudno o pożywienie, ale na razie pawiany, nie musząc się troszczyć o jedzenie, mogą przeznaczyć cały swój czas na zabawę albo po prostu siedzieć i obserwować okolicę. Powyżej wodospadów nad Zambezi przybywają również słonie. Podczas gdy w głębi lądu brakuje pożywienia, nad rzeką słonie mogą odżywiać się bujną trawą porastającą brzegi i wyłaniające się z wody wyspy. Tyle że tuż po obfitych deszczach rzeka jest zbyt głęboka i rwąca dla młodych osobników, więc stado słoni musi zaczekać z przeprawą do czasu, aż nurt się uspokoi. W maju rzeka zamiast grzmieć, zaczyna w końcu przyjaźnie szumieć. Wtedy pojawiają się w niej ryby. Na tę chwilę czekają nie tylko ludzie żyjący z rybołówstwa, którzy w ciągu jednej nocy potrafią teraz złowić pełną łódź ryb, ale i bieliki afrykańskie. Z każdym dniem nad leniwą teraz rzeką pojawia się więcej zwierząt: brzytwodzioby afrykańskie szykujące się do lęgu, żołny białoczelne, zimorodki, hipopotamy.