Wschód słońca: Pieśń o dwojgu ludziach

Nagrodzone 3 Oscarami nieme arcydzieło w reżyserii F.W. Murnaua, autora takich klasyków jak "Nosferatu" czy "Portier z hotelu Atlantic". "Wschód słońca…" to pierwszy amerykański film niemieckiego ekspresjonisty i jedyny w historii, który otrzymał Academy Award for Unique and Artistic Production - Oscara dla "niepowtarzalnej i artystycznej produkcji filmowej". Przez wielu fanów i krytyków "Wschód słońca…" uważany jest za najwybitniejsze dzieło nie tylko w dorobku Murnaua, ale całej epoki kina niemego. Niemieccy ekspresjoniści lubowali się w niezwykłych fabułach, opowieściach niesamowitych, kryminałach, legendach i horrorach. F.W. MURNAU nie był wyjątkiem - wśród jego najważniejszych filmów znalazła się między innymi historia o wampirze oraz ekranizacja "Fausta". We "Wschodzie słońca…" reżyser sięgnął jednak po temat realistyczny, w zestawieniu w wybujałą fantazją większości dzieł ekspresjonistycznych niemal banalny. Bohaterami filmu jest młode małżeństwo (w tych rolach George O'Brien i Janet Gaynor) mieszkające na wsi, gdzie latem przyjeżdża na urlop mnóstwo osób. Jedną z wczasowiczek jest czarnowłosa piękność (Margaret Livingston), która szybko omamia farmera. Aby romans mógł się rozwijać, kobieta namawia mężczyznę, aby zabił swoją żonę i wyjechał z nią do miasta. Farmer w końcu ulega jej czarowi i zaczyna planować zbrodnię… "Wschód Słońca: Pieśń o dwojgu ludziach" to jeden z najlepszych filmów niemych wszech czasów. Spośród 4 nominacji do Oscara otrzymał 3 statuetki Akademii - dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej (Janet Gaynor), za zdjęcia oraz za "niepowtarzalną i artystyczną produkcję filmową". Amerykański Instytut Filmowy umieścił go na liście 100 najlepszych amerykańskich filmów wszech czasów. "Wschód słońca…" to przejmująca historia młodego małżeństwa, którego szczęście niszczy pewna kobieta. Femme fatale, zakazany romans i plan zbrodni mogłyby sugerować, że dzieło Murnaua to klasyczne kino noir. Jednak kryminalna intryga jest tylko zapowiedzią opowieści o odkupieniu winy i odzyskaniu straconego uczucia. Film po premierze zdobył serca widzów i podziw krytyków, zachwycając zarówno od strony wizualnej jak i fabularnej. Nie bez znaczenia pozostaje tu fakt, że Murnau pozostał wierny szkole niemieckiego ekspresjonizmu - zręcznie operuje nastrojem za pomocą światła i cienia, inwestuje w imponującą scenografię, eksperymentuje z obrazem. W efekcie powstał film głęboko zapadający w pamięć, przywołujący najlepsze tradycje kina niemego.