Wszystko jest poezją

Kończyły się lata sześćdziesiąte. W Stanach Zjednoczonych i w krajach zachodniej Europy potężniały fale młodzieżowego protestu przeciwko wojnie, państwu, rzeczywistości i dorosłym. Aktywizowały się wielkie ruchy ideologiczne, którym patronowali, po społu, Chrystus, Che Guevara, Marks i Marcuse. Kontrkultura szturmowała bastiony salonów, filharmonii i uniwersyteckich katedr. W Polsce kończyły się lata siermiężnej "małej stabilizacji", zaś spazmy marca 1968 roku zapowiadały grudniowy wstrząs, niosący tyleż nadziei, co i rozczarowań. W ów krajobraz wkroczył młody poeta, wędrowny bard w dżinsach i wytartej bluzie, z chlebakiem i gitarą w ręku... Edward Stachura wędrował przez całe życie, tak jak jego bohaterowie "włócząc się bez celu", bądź "uciekając przed śmiercią". Urodzony we Francji, wrócił w 1948 roku wraz z rodziną do Polski i tu, na Uniwersytecie Warszawskim ukończył filologię romańską. Podróżował po kraju i zagranicy: po Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Meksyku, Norwegii, po Bliskim Wschodzie. Publikował zbiory wierszy, opowiadania i powieści. Na licznych spotkaniach z młodymi słuchaczami śpiewał ballady do wtóru gitary. Był ich niekwestionowanym idolem, wyrażając w swej twórczości powszechne odczucia i oczekiwania. Zaś twórczość tożsama była z jego życiorysem. Śmierci nie uciekł - wybiegł jej na przeciw. Zmarł samobójczo w 1979 roku. Impresyjny film oparty jest na wątkach życiorysu i poezji Edwarda Stachury. Zamysł tego filmu określony został w podtytule jako "dokumentacja do filmu o życiu poety" (Andrzej Brzozowski miał robić dokumentację do filmu fabularnego, o realizacji którego myślał swego czasu Andrzej Wajda). I taka jest geneza podtytułu, jak i samego dokumentu. Dokumentacja ta, na którą składają się suche relacje i komunikaty z wypadku Stachury, serdeczne wspomnienia jego przyjaciół i matki oraz prezentacja jego utworów, komponuje się w swoisty portret wewnętrzny artysty.