Wysokie obcasy

Krytycy nazwali go "Bunuelem w stylu punk", koledzy reżyserzy mawiali o nim "genialny amator" i nie wiadomo, ile w tym było poczucia wyższości, a ile nieudolnie skrywanej zazdrości. Było bowiem coś irytującego w fakcie, że Almodovar (rocznik 1949), który rozpoczął życie w stolicy od nudnawego urzędowania w centrali telefonicznej, zrobił oszałamiającą karierę jakby od niechcenia. Nigdy chyba nie zabiegał o sławę. Z nadmiaru wolnego czasu zajął się literaturą, filmem i muzyką rockową. Pisywał do awangardowych magazynów satyrycznych, ale i do poważnych dzienników (np. do "El Pais"). Dowcip, skandalizujący ekshibicjonizm, przewrotne obserwacje obyczajowe szybko zapewniły mu grono wielbicieli. Karierę filmową zaczął od krótkometrażówek, w których zajmował się swym ulubionym tematem - seksem, przerabianym na wszelkie możliwe sposoby. W 1980 r. nakręcił pierwszą fabułę "Pepi, Lucy, Bom i inne dziewczyny z dzielnicy" i, oczywiście, wywołał sensację. Mało kto już wówczas dostrzegał jego konsekwencję w doborze wątków tematycznych i środków artystycznych. Almodóvar twierdzi, że nie można żyć bez miłości, która raz wydobywa z nas to, co najlepsze, kiedy indziej zaś to, co najgorsze. Nikt nie jest więc, przynajmniej czasami, wolny od pewnego rodzaju perwersji. Pomysł reżysera polega na jej zagęszczeniu do granic absurdu. Niemożliwe sytuacje, wyrafinowane upodobania, barwne dziwactwa bohaterów, zwariowane dialogi, surrealizm pomieszany z tanim sentymentalizmem, cukierkowe kolory scenografii i strojów tworzą niepowtarzalny klimat jego filmów. Niekiedy w powodzi teatralnych gestów, napuszonych dialogów i nieodparcie komicznych sytuacji pojawia się jednak na krótko prawdziwa ludzka tragedia czy niszcząca namiętność i wówczas symbol "movidy" - rewolucji obyczajowej w pofrankistowskiej Hiszpanii - zbliża się w zainteresowaniach do poprzedniego mistrza iberyjskiego kina - Carlosa Saury. Almodóvar upodobał sobie studiowanie zwłaszcza kobiecej psychiki, ponieważ - jak twierdził - jest ona ciekawsza, pełniejsza i bardziej ekspresywna od męskiej. Kolejne filmy: "Wśród ciemności", "Czym ja sobie na to zasłużyłam?", "Kobiety na skraju załamania nerwowego", czy "Zwiąż mnie!" potwierdzały jego wierność "kobiecej" tematyce.