Wytańczyć marzenia

34 - letnia JoAnne Fluke ze stanu Kansas cierpi na rzadką wadę wrodzoną, która powoduje, że ma wzrost dziesięciomiesięcznego dziecka. Ma regresję kauzalną, jej kręgosłup kończy się na wysokości pasa, a nogi ma złączone fałdem skórnym uniemożliwiającym ich rozprostowanie. Nerwy, które umożliwiłyby jej chodzenie, nie wykształciły się w życiu płodowym, dlatego JoAnne nie ma czucia w nogach. JoAnne mieszka z rodzicami, ale jest całkowicie niezależna. Wstaje rano jak każdy, ubiera się. Różnica jest tylko jedna robi wszystko na podłodze. W domu rzadko korzysta z wózka. Szybciej i łatwiej porusza się na rękach. Mówi, że jej ramiona pełnią też funkcję nóg. Chodzi na nich; muszą dźwigać cały ciężar ciała, czyli jakieś 40 kg. Gdyby złamała rękę, oznaczałoby, że ma złamaną i rękę, i nogę. Ramiona pełnią u niej podwójną funkcję. JoAnne bardzo dba o kondycję. Jest to koniecznie, zwłaszcza jeśli chce się odnieść sukces jako tancerka. Miłość do tańca objawiła się u niej, gdy miała trzy lata. Jak tylko nauczyła się poruszać się na rękach, opierała się na jednej i wirowała, jakby tańczyła. W szkole zapisywała się na wszystkie zajęcia taneczne. W gimnazjum występowała w przerwach meczu, w liceum z czirliderkami, choć nie mogła robić wyskoków JoAnne ma świadomość, że niepełnosprawność często kojarzy się z koniecznością dostosowania domu do potrzeb chorego. Ona stara się raczej sama adaptować do otoczenia, nie oczekuje, że ono zostanie dopasowane do niej. Mówi, że zawsze szukała czegoś, co łączy społeczność niepełnosprawnych i osoby bez fizycznej ułomności. Jest zdania, że nic tak nie przełamuje barier jak taniec towarzyski na wózkach. JoAnne marzy o karierze tancerki. Zaledwie cztery tygodnie dzielą ją od turnieju, który może zmienić jej życie. Najpierw jednak musi znaleźć partnera, a to niełatwe. Czy JoAnne fizycznie i emocjonalnie podoła zadaniu, jakie sobie wytyczyła? Chce nie tylko wygrać konkurs tańca. Jej celem jest udział w igrzyskach paraolimpijskich w 2012 roku.