"... Za każdy kamień Twój..."

W lokalu na ulicy Hożej, róg Poznańskiej, czekałem ostatnie dni przed Powstaniem. Byłem tam też 1 sierpnia przed godziną 17 - nie sam jeden zresztą. W okolicznych lokalach było wielu takich jak ja młodych ludzi. Czekaliśmy na łączników, którzy mieli przynieść rozkazy. Umieraliśmy z niecierpliwości. Ja wtedy miałem 22 lata, a 20 - latkowie rwą się, żeby nie być poza rozgrywającymi się zdarzeniami - wspomina po 60 latach minister Władysław Bartoszewski, żołnierz Armii Krajowej o pseudonimie "Teofil". 1 sierpnia 1944 roku tysiące młodych ludzi porwało za broń w jednym z najsłynniejszych zrywów narodowych, Powstaniu Warszawskim. Słabo uzbrojeni, choć zdeterminowani powstańcy musieli często nacierać na silnie ufortyfikowane punkty oporu Niemców. W ogniu karabinów maszynowych, strzelających z umocnionych bunkrów, stopniało niejedno natarcie. Zdarzały się spektakularne sukcesy, takie jak zdobycie gmachu tzw. PAST - y, lecz sytuacja walczących w stolicy oddziałów AK szybko zaczęła się pogarszać. Ostrzał karabinowy wzdłuż najważniejszych arterii miasta paraliżował komunikację, bombardowania przez artylerię i lotnictwo powodowały ciężkie straty. Domy szybko zmieniały się w stosy gruzu, w ulicach ziały potężne leje. Cierpieli cywile, wobec szalejącego na powierzchni inferno stłoczeni w piwnicach używanych także jako ciągi komunikacyjne. Ale pomimo wszechobecnej śmierci i zniszczenia powstańcy znajdowali chwile wytchnienia, zawierano śluby, chrzczono dzieci, śpiewano piosenki. Z niecierpliwością wypatrywano alianckich zrzutów broni i żywności, z przerażeniem słuchano o hitlerowskich zbrodniach w zajmowanych przez Niemców dzielnicach. Film Zofii i Andrzeja Krzysztofa Kunertów ukazuje dramatyzm tych dni. Wśród zabierających głos w dokumencie uczestników powstania poza Władysławem Bartoszewskim znalazły się także aktorki: Alina "Alina" Janowska i Małgorzata "Duda" Damięcka - Lorentowicz, słynny dziennikarz i komentator sportowy Bohdan "Mały" Tomaszewski oraz Eileen Garlińska, walcząca za Warszawę Irlandka. W filmie wykorzystanorównież bogate materiały archiwalne, w tym fragmenty niemieckich kronik propagandowych. Film dokumentalny, 47 min, Polska 2004Scenariusz: Zofia Kunert, Andrzej Krzysztof Kunert