Za murami klasztoru

Oparty na Przechadzkach po Rzymie, powieści mistrza realizmu Stendhala, dramat Waleriana Borowczyka po raz kolejny rozszerza formułę kina erotycznego, wzbogacając je o autorskie pomysły formalne i rzadko spotykaną w tym gatunku staranność inscenizacyjną. Przystojny ksiądz-spowiednik, żarliwie oddany Bogu postanawia pomóc naczelnej przeoryszy klasztoru utrzymać dyscyplinę i moralny porządek, wprowadzając surowe zasady, obowiązujące również w innych klasztorach. Podczas kontaktów z siostrami wychodzi na jaw, iż za murami prowadzą one rozwiązłe życie seksualne, nie mające nic wspólnego z naukami Kościoła i ślubami czystości. Sytuacja staje się dramatyczna, gdy jedna z podopiecznych szykuje truciznę mającą położyć kres skandalicznym, klasztornym występkom. Obraz Borowczyka, pełen zmysłowej erotyki, wysublimowanej nagości i atmosfery występku zwraca uwagę jakością warsztatu filmowego. Kamera, najczęściej prowadzona z ręki, wykorzystująca zastane warunki oświetleniowe, serwuje prawdziwy spektakl kontrastowej bieli i czerni, korzystając z gry cieni oraz twórczo użytego koloru. To zasługa skonkretyzowanej wizji plastycznej reżysera, a także udziału operatora Luciano Tovoliego, znanego chociażby ze współpracy z Dario Argento i takich wyrafinowanych formalnie obrazów jak Suspiria czy Tenebre. Klasztornemu przenikaniu się sfery sacrum i profanum towarzyszy sugestywna ścieżka dźwiękowa, bazująca na oryginalnym, średniowiecznym instrumentarium. Za murami klasztoru to rzadka okazja do zapoznania się z emigracyjną twórczością Borowczyka, reżysera konsekwentnie pomijanego przez polską krytykę i rodzimych dystrybutorów, reżysera, którego renesans nastąpił dopiero po jego śmierci w 2006.