Zagubieni w meandrach pamięci

"Wiesz co mi dolega? Mam Alzheimera. A wiesz co to znaczy? Że najpierw zwariuję, a potem umrę". To słowa jednej z bohaterek dokumentu "Zagubieni w meandrach pamięci", filmu opowiadającego o demencji i rozpadzie tożsamości widzianej oczami tych, którzy jej doświadczają. Dom spokojnej starości w Essen niedaleko Antwerpii. Jeden z pokoi zajmuje ośmioro sędziwych ludzi, dotkniętych chorobą Alzheimera. Obecnie znajdują się w pierwszej fazie - dokuczają im zaburzenia koncentracji i utrata pamięci. Jednak w ciągu kolejnego roku schorzenie odbierze im znacznie więcej. Klasa Van Es, dziennikarka i producentka, pracująca wcześniej dla telewizji flamandzkiej, przez rok przyglądała się życiu podopiecznych domu w Essen. Obserwowała codzienną rutynę, jak również wyjątkowe dni, kiedy seniorzy mogli popływać, jeździć na rowerze lub udekorować świąteczną choinkę. Jej kamera skupiła się zwłaszcza na trzech starszych paniach: pewnej siebie Holenderce z klasy wyższej Anicie, pochodzącej ze skromnej rodziny żeglarzy Louis i zaradnej Alice. Reżyserce udało się dotrzeć do bohaterek, poznać ich prywatne historie oraz osobowości, które stopniowo niszczy choroba. Zanikająca pamięć nie sprawia, że kobiety zostają pozbawione emocji lub tracą zmysły, ale w ciągu dwunastu miesięcy, podczas których towarzyszy im kamera, wiele w ich życiu się zmienia. Film w bardzo osobisty sposób opowiada o rozpadzie tożsamości. Wrażenie intymności pogłębia muzyka przygotowana przez belgijskiego jazzowego kompozytora Jefa Neve'a i wykonana przez jego trio.