Zagubieni w Yonkers

Neil Simon to jeden z najbardziej uznanych amerykańskich dramaturgów i scenarzystów. Debiutował w filmie w roku 1948, pisząc dla telewizji. W 1993 roku przygotowuje scenariusz na podstawie nagrodzonej Pulitzerem własnej sztuki. Reżyserką Zagubionych w Yonkers zostaje utalentowana Martha Coolidge (Historia Rose, Wschodząca gwiazda). Lato 1942. Jay i Arty, młodzi chłopcy, zostają ciężko doświadczeni przez los. Umiera ich matka, a ojciec, pracując jako komiwojażer, nie jest w stanie poświęcać im wystarczająco dużo czasu. Jay i Arty zostają wysłani do Yonkers (stan Nowy Jork), gdzie sklep ze słodyczami prowadzi ich babcia. Starsza pani podchodzi surowo do życia. Jest bardzo zasadnicza, przywiązana do reguł, cechuje ją skąpstwo oraz umiłowanie dyscypliny. Chłopcy nie czują się szczęśliwi. Ciężkie chwile odrobinę osładza obecność cioci Belli oraz Louie'ego, który ma związki ze światem przestępczym. Zagubieni w Yonkers to intrygujący komediodramat opowiadający o trudnych latach 40. w Ameryce. Twórcy zrealizowali przesyconą nostalgią i słodko-gorzkim humorem historię dwóch chłopców, którzy wchodzą w dojrzałość z różnymi perturbacjami. Ważną postacią jest Bella, ciocia Arty'ego i Jaya, która pomaga chłopakom przetrwać najtrudniejsze momenty. Komediowość miesza się z poważniejszymi tonami, a obserwacje obyczajowe idą w parze z doskonale uchwyconą atmosferą lat 40. Film Marthy Coolidge to nie tylko kreacje Brada Stolla i Mike'a Damusa jako Jaya i Arty'ego. Zdecydowanie wyróżniają się także Mercedes Ruehl oraz Richard Dreyfuss. Zdjęcia to zasługa Johnny'ego E. Jensena (Dwaj zgryźliwi tetrycy), a ścieżkę dźwiękową skomponował Elmer Bernstein.