Zawrót głowy

"Zawrót głowy" uważany jest, obok "Psychozy" i "Okna na podwórze", za jedno z najwybitniejszych dokonań Alfreda Hitchcocka. Sam reżyser, który był w tym czasie u szczytu powodzenia i sławy, chętnie przystępował do pracy nad tym filmem, widząc zarówno w scenariuszu, jak i w powieści, która stała się jego podstawą, bogactwo swoich ulubionych motywów: dwoistości człowieczej natury, rozpadu tożsamości, ludzkiego przeznaczenia, gry pozorów, niszczycielskiego uczucia. Udało mu się również stworzyć niepokojącą, sugestywną atmosferę psychicznego napięcia, które towarzyszy widzowi do ostatnich chwil projekcji. Pierwsze reakcje krytyki były jednak mało przychylne i musiało minąć wiele lat, zanim film ten zyskał należną mu pozycję. Uhonorowano go jednak Srebrną Muszlą na festiwalu w San Sebastian, otrzymał też nominacje do Oscara za scenografię i dźwięk. Podczas pogoni za przestępcą po dachach cierpiący na lek wysokości policjant John Scottie Ferguson z San Francisco niechcący przyczynia się do śmierci kolegi. Dręczony poczuciem winy odchodzi ze służby. Pracując dorywczo jako prywatny detektyw, zostaje wynajęty przez swojego starego przyjaciela, bogatego przedsiębiorcę Gavina Elstera, do śledzenia jego młodej i pięknej żony Madeleine, która od jakiegoś czasu dziwnie się zachowuje i znika na całe godziny. Tajemnicza i melancholijna kobieta wywiera ogromne wrażenie na Fergusonie, który niebawem zakochuje się w niej. Madeleine ma jednak obsesję na punkcie swojego podobieństwa do XIX - wiecznej prababki samobójczyni, odwiedza jej grób, jest owładnięta myślą o śmierci. Zakochany Ferguson wierzy, że potrafi jej pomóc pokonać tę obsesję. Ale podczas spaceru Madeleine wbiega nagle na szczyt dzwonnicy. Cierpiący na zawroty głowy Ferguson nie jest w stanie za nią pobiec i kobieta rzuca się z dużej wysokości, ponosząc śmierć na miejscu. Przerażony Scottie ucieka z miejsca wypadku, lecz wraz ze śmiercią Madeleine życie zupełnie traci dla niego sens. Pół roku później mężczyzna spotyka ciemnowłosą sprzedawczynię, Judy Barton, uderzająco podobną do Madeleine. Przenosi na nią swoje uczucie do zmarłej ukochanej i usiłując jeszcze bardziej upodobnić Judy do Madeleine, nakłania ją, aby zaczęła się ubierać jak tamta, a nawet przefarbowała włosy na blond. Ale któregoś dnia Ferguson dostrzega u Judy naszyjnik, który miała zwyczaj nosić Madeleine, i w przebłysku zdrowego rozsądku uświadamia sobie straszną prawdę. Postanawia zmusić Judy do wyjawienia mu tego, co się faktycznie stało.