Zgadnij, kto przyjdzie na obiad

Nieżyjący już Stanley Kramer to twórca znany każdemu miłośnikowi kina. Urodzony w Nowym Jorku producent i reżyser jest autorem takich filmów jak Ostatni brzeg, Wyrok w Norymberdze czy Statek szaleńców. Nakręcony w 1967 Zgadnij, kto przyjdzie na obiad uważany jest za jeden z najważniejszych obrazów w jego dorobku. Połowa lat 60. Do rodzinnego San Francisco przyjeżdża 23-letnia studentka, Joey Drayton. Dziewczyna chce przedstawić rodzicom mężczyznę, którego zamierza wkrótce poślubić. Państwo Drayton, wpływowy wydawca Matt oraz jego elegancka żona Christina, przeżywają szok. Mimo iż wychowywali córkę w duchu tolerancji oraz przekonywali o tym, że każdy człowiek jest równy, to jej wybór jest dla nich dużym zaskoczeniem. Wybrankiem Joey okazuje się czarnoskóry, sporo starszy od dziewczyny lekarz John Prentice. Rodzice Johna również nie wiedzą o wyborze syna i niebawem obie rodziny będą musiały się spotkać. Wspólne rozmowy oraz bliższe poznanie prowadzą do przełamania pierwszych lodów. Tytułowy obiad będzie znakomitą okazją do oswojenia się z nietypowym wyborem młodych. Stanley Kramer dał się poznać w Hollywood jako twórca zaangażowany - tak politycznie, jak i społecznie. Nie przypadkiem Zgadnij, kto przyjdzie na obiad powstało w drugiej połowie lat 60. To czas wzmożonej działalności słynnego Martina Luthera Kinga, czołowego działacza na rzecz równouprawnienia Afroamerykanów. Problemy rasizmu i tolerancji są w USA wciąż palącym problemem, wymagającym zdecydowanych zmian i w świadomości społecznej, i w prawie. Obraz Kramera wpisuje się w te nastroje. Reżyser konfrontuje dwie rodziny, które dzieli kolor skóry, ale łączy wzajemna sympatia ich dzieci. Rodzice będą musieli przełamać swoje obawy i zaakceptować wybór swoich latorośli. Poważny społecznie temat małżeństw mieszanych został ujęty w formule komediodramatu. Odważny wybór twórców opłacił się. Film, mimo upływu lat, wciąż znakomicie się ogląda. Akcja toczy się właściwie tylko w domu państwa Drayton, lecz błyskotliwe dialogi i precyzyjnie skonstruowany scenariusz wynagradzają brak żywej akcji.