Zmysłowa obsesja
Bad Timing / Bad Timing: A Sensual Obsession, Wielka Brytania 1980
Wiedeń. Milena poznaje psychologa zafascynowanego psychoanalizą. Alex zaczyna się nią interesować. Między bohaterami rodzi się erotyczna fascynacja, która prowadzi do wyniszczającego uzależnienia.
Reżyseria:Nicolas Roeg
Czas trwania:120 min
Kategoria wiekowa:
Gatunek:Film/Melodramat
Zmysłowa obsesja w telewizji
Art Garfunkel
jako Alex Linden
Theresa Russell
jako Milena Flaherty
Harvey Keitel
jako Netusil
Denholm Elliott
jako Stefan Vognic
Daniel Massey
jako Foppish Man
Dana Gillespie
jako Amy
Yale Udoff
Scenariusz
Nicolas Roeg
Reżyseria
Anthony B. Richmond
Zdjęcia
Richard Hartley
Muzyka
Opis programu
Zmysłowa obsesja, oparta na powieści Yale Udoffa, jest kolejnym (po głośnych Walkabout czy Nie oglądaj się teraz), autorskim, przesiąkniętym charakterystycznym stylem wizualnym, obrazem znanego brytyjskiego reżysera Nicolasa Roega. Akcja filmu toczy się w Wiedniu. Milena, odseparowana od męża przebywającego w Czechosłowacji, poznaje Alexa, psychologa zafascynowanego psychoanalizą. To spotkanie będzie dla obojga brzemienne w skutki. Milena, kobieta pozornie wyzwolona, skrywa wiele kompleksów. Alex, niejako z obowiązku oraz pasji do odkrywania zakamarków ludzkiej natury, zaczyna interesować się Mileną. Między bohaterami rodzi się namiętność oraz erotyczna fascynacja. Niestety, silne charaktery obojga prowadzą do licznych konfliktów, starć, a w końcu do obsesyjnego, wyniszczającego uzależnienia. Kobieta, nie mogąc znieść psychicznej huśtawki, podejmuje próbę samobójczą - przedawkowuje narkotyki. Sprawę stara się wyjaśnić inspektor Netusil. Specyficzne, wieloznaczne, oryginalne formalnie kino Roega. Zmysłowa obsesja jest przepełniona typową dla Anglika atmosferą niepokoju, tajemniczości, wiwisekcji psychologicznej i gwałtownych namiętności. Ukazując historię związku Alexa i Mileny reżyser ucieka się do retrospekcji, gubi tropy, mnoży możliwe interpretacje, igra z oczekiwaniami widza. Tej zamierzonej, narracyjnej wieloznaczności towarzyszy wysmakowana, symboliczna warstwa formalna. Jak pisał krytyk, Jerzy Muszyński: "Doskonałe wyczucie fotografii pozwala mu [reżyserowi] uruchamiać w umyśle widza całe ciągi skojarzeń. Pojęcie prawdy jest w jego filmach relatywne, niepokojące obrazy służą więc nie tyle opowiedzeniu jakieś historii, co zasugerowaniu innej, pozafabularnej interpretacji". Ten autorski klucz wizualny widoczny jest już na poziomie pojedynczego kadru, o czym wspomina krytyk Harlan Kennedy: "Każde ujęcie to istna kaskada kształtów, barw, dźwięków, natychmiast zastępowana przez bogactwo nowych jakości zmysłowych". Taka strategia powoduje, iż film jest niełatwy w odbiorze i wymaga od widza czynnego zaangażowania.