Żyję! Po katastrofie samolotu w Andach

"I am Alive: Surviving the Andes Plane Crash" film dok. Dokument przedstawia jedną z najbardziej wstrząsających historii o przetrwaniu, jakie zna świat. Przeżycia, które stały się udziałem jej bohaterów, wydają się bardziej przerażające niż nawet śmierć, bo czy może być coś gorszego od głodu, który popycha do jedzenia ciał martwych towarzyszy? 13 października 1972 roku urugwajski samolot, przewożący drużynę młodych rugbistów oraz ich bliskich, rozbił się w Andach na pograniczu Argentyny i Chile. Spośród 45 osób na pokładzie, 17 zginęło podczas katastrofy lub w ciągu pierwszej doby po niej, śmierć zabrała później jeszcze 12 osób. Jednak dla tych, którzy przeżyli, tragiczny wypadek był dopiero początkiem prawdziwej 72-dniowej gehenny. Odcięci od świata w niedostępnej części gór, pozbawieni ciepłej odzieży, żywności i leków, musieli przetrwać w strefie wiecznego śniegu, na wysokości ponad 3600 n.p.m., gdzie nie było nawet śladu roślin czy zwierząt. Z odbiornika radiowego, który udało im się uruchomić, rozbitkowie dowiedzieli się, że akcję poszukiwawczą zakończono po 10 dniach od katastrofy. Bez szansy na pomoc z zewnątrz, nie mogąc znieść potwornego głodu, spotęgowanego jeszcze przez ekstremalne warunki klimatyczne, obsesyjnie przetrząsali wrak w poszukiwaniu czegokolwiek, co dałoby się zjeść - skórzanych pasków czy słomianych wypełnień w siedzeniach, ale wokół nie było niczego "oprócz aluminium, plastiku, lodu i kamieni". Wiedząc, że nie mają innej szansy na przeżycie, podjęli zbiorową decyzję, że będą jeść ciała swoich zmarłych współpasażerów. Po dwóch miesiącach i kilku próbach przedarcia się przez góry po pomoc - podejmowanych mimo niedożywienia, odwodnienia, ślepoty śnieżnej, choroby wysokościowej, zabójczego mrozu i braku rozeznania w terenie - zorganizowano nową wyprawę. Dziewiątego dnia wycieńczającej wędrówki Roberto Canessa i Nando Parrado spotkali w górach pasterzy. .. W filmie poznajemy tę głośną historię z ust samego Nando Parrado, który staje przed kamerą, by opowiedzieć o tych traumatycznych doświadczeniach. To pierwszy dokument, który przedstawia te wydarzenia z tak osobistej perspektywy jednego z ocalałych.