Chmury nad Bagdadem

Wojny w Iraku są trzy. Jedna toczy się na irackich ulicach i w wioskach, w chaosie i pogardzie dla ludzi i narodu. Giną w niej dzieci, kobiety, a ogromny dorobek kraju zamienia się w pył. Druga wojna toczy się w klimatyzowanych biurach w Waszyngtonie, gdzie wysocy rangą urzędnicy podejmują decyzje, które zmieniają los setek tysięcy ludzi. Trzecią wojnę znamy powierzchownie z mediów, w których stale powtarzanych jest kilkadziesiąt podobnych obrazków. Ta wojna w zasadzie nie istnieje. Z ponad dwustu godzin materiału zdjęciowego z USA i Iraku, z kilkudziesięciu wywiadów z najlepiej zorientowanymi byłymi urzędnikami i oficerami amerykańskimi reżyser Charles Ferguson próbuje odtworzyć historię upadku Bagdadu w kwietniu 2003 roku i zrozumieć przyczyny irackiego kryzysu, który po kilku latach zdaje się nie mieć końca. Z wywiadów wyłania się przerażający obraz: strategiczne decyzje podejmowane były w sekrecie przez kilku ludzi, którzy nigdy nie byli w Iraku i nie znają się na problematyce Bliskiego Wschodu. Brzemienna w skutkach, tragiczna decyzja o demobilizacji i rozwiązaniu irackiej armii została podjęta w Waszyngtonie przez wysokiego urzędnika w drugim tygodniu jego pracy, bez konsultacji ze specjalistami, wojskiem i okupacyjnymi władzami w Iraku. Film z jednej strony demaskuje ignorancję i bezmyślność urzędniczego aparatu Busha, z drugiej ujawnia jego wyjątkowy cynizm. Na oczach przerażonych Irakijczyków ich dorobek kulturowy i cywilizacyjny jest systematycznie niszczony, gdyż jedyną instytucją, która doczekała się zapowiedzianej przez Armię Stanów Zjednoczonych ochrony jest ministerstwo odpowiedzialne za przemysł paliwowy. Największym przegranym irackiej wojny jest naród, który mamiony pięknie brzmiącymi hasłami i obietnicami uwierzył w lepsze amerykańskie jutro. Zamiast tego doczekał się wojny domowej, chaosu, masowych zabójstw i porwań.