Małe kobietki

Winona Ryder i Susan Sarandon w adaptacji słynnej powieści nie tylko dla dorastających panienek. Louisa May Alcott to jedna z pionierek amerykańskiej literatury kobiecej. "Małe kobietki" wydane w 1868 roku nie tylko przyniosły autorce rozgłos, ale także zwróciły uwagę na prawa kobiet i ich status w społeczeństwie. Lata 60. XIX wieku. Trwa wojna secesyjna. W Orchard House w Nowej Anglii mieszka rodzina Marchów. Mąż i ojciec rodziny jest na wojnie. W domu została jego żona Margaret i czwórka córek: Meg, Jo, Beth i Amy. Cała familia próbuje wieść normalne życie w tym niespokojnym czasie. Siostry są ze sobą zżyte, kochające, wyczulone na swoje problemy, smutki i radości. Choć czasy są ciężkie, rodzinie udaje się przetrwać trudny okres. Każda z sióstr wydaje się różnić charakterem. Mimo nowoczesnego wychowania przez Margaret, najstarsza Meg pojmuje rodzinę jako tradycyjny system, gdzie kobieta zajmuje się wychowaniem dzieci i prowadzeniem domu. Młodsza Jo jest typem indywidualistki, interesują ją sztuka, teatr, para się też pisaniem. Beth wyczulona jest na problemy społeczne - chce pomagać biednym i potrzebującym, lecz niebawem zapłaci za to wysoką cenę. Najmłodsza, Amy wydaje się mocno skupiona na sobie, uważana jest przez resztę za egoistkę. Każda z nich będzie na własną rękę szukać swojego miejsca w życiu. Reżyserka Gillian Armstrong nie była pierwszą, która podjęła się przeniesienia na ekran prozy Louisy May Alcott. Stereotypowe podejście do twórczości XIX-wiecznej pisarki spowodowało, że kojarzona jest ona z tematyką stricte kobiecą. Nic bardziej mylnego. "Myślę, że tytuł odstraszał męskich czytelników na przestrzeni pokoleń. Uważali oni, że to strasznie 'dziewczyńska' opowieść. A tak naprawdę jest to wspaniała epicka opowieść o rodzinie, w której męskie postacie są równie ważne i równie głęboko związane z treścią, co postacie kobiece" - mówiła Armstrong. Małe kobietki to także film o schyłku wieku XIX. To wnikliwe spojrzenie na społeczne i polityczne realia tych czasów, spojrzenie na dojrzewanie myśli feministycznej (prawo kobiet do głosowania), emancypacji świadomości kobiet do samostanowienia. Obraz Armstrong to także przykład znakomitego opanowania filmowego warsztatu. Wielowymiarowość postaci, efektowne zdjęcia Geoffreya Simpsona, scenariusz Robin Swicord oraz muzyka Thomasa Newmana czynią z filmu prawdziwą ucztę nie tylko kobiecej widowni. Trzy nominacje do Oscarów (w tym dla Winony Ryder), BMI Film & TV Award, Young Artist Award oraz wyróżnienia krytyków z Kansas i Bostonu.