Synekdocha Nowy Jork

Życie reżysera teatralnego Cadena Cotarda (Philip Seymour Hoffman) jest dla niego udręką i źródłem coraz boleśniejszych doznań. Opuszcza go żona (Catherine Keener), która razem z ich córką Olive (Sadie Goldstein) udaje się do Berlina, gdzie widzi dla siebie możliwość lepszego życia. Praca Cadena, choć pojawiają się w niej sukcesy, nie przynosi mu spełnienia, a terapeutka (Hope Davis), której powierza przemyślenia, zgryzoty i tajemnice, zamiast na jego problemach, skupia się na lansowaniu swojej książki. Jakby tego było mało, organizm Cotarda atakuje tajemnicza choroba, hamująca niektóre funkcje autonomicznego układu nerwowego. Przytłoczony nieuchronnością przemijania i potrzebą wyrażenia siebie, Caden rozpoczyna pracę nad nowym projektem - bardzo realistyczną sztuką teatralną. Wynajduje wielki magazyn w jednej z nowojorskich dzielnic i buduje w nim niemal idealną kopię wycinka miasta, tytułową synekdochę - część całości, będącą jednocześnie całością części. Gromadzi coraz liczniejszą grupę aktorów, mających odtwarzać postacie występujące w realnym życiu reżysera. Wkrótce musi zatrudniać kolejnych, którzy wcielą się z kolei w role aktorów. Przedsięwzięcie przybiera coraz większe rozmiary i skomplikowaną formę. Czas płynie nieubłaganie i nic nie wskazuje na to, że wielkie dzieło Cadena zostanie kiedykolwiek ukończone. Zdaniem wielu krytyków "Synekdocha Nowy Jork" to jeden z najlepszych i najambitniejszych obrazów dekady. Jego odwaga i bezkompromisowość połączone z intelektualną ucztą, jaką oferuje, czynią go lekturą niepowtarzalną i wymagającą. W filmie wykorzystano liczne odwołania do literatury i filozofii, m.in. do "Procesu" Kafki, do prac Prousta, Brechta, Junga czy do buddyjskiej metafory świata, jako płonącego domu. Manohla Dargis z "New York Timesa" pisała: "Stwierdzenie, że jest to najbliższy memu sercu lub najlepszy film roku brzmi dosyć patetycznie, ale naprawdę pasuje do wartości, jaką obraz przedstawia.