Maria Seweryn opowiedziała o filmie „Różyczka 2”. Dlaczego warto wybrać się do kina?

W „Różyczce 2” gra Pani Dorotę, córkę Adama Warczewskiego, w którego w pierwszej części wcielał się Andrzej Seweryn, Pani biologiczny ojciec. Chyba trochę szkoda, że jego bohater został uśmiercony i przez to nie mieliście możliwości spotkać się na planie „Różyczki 2”?
Maria Seweryn: Oj, tak. To byłoby wspaniałe spotkanie. Ja bardzo bym chciała z nim zagrać (…) Zresztą, jestem pewna, że sprawiłoby to nam ogromną radość. I gdyby już do tego doszło, to – tak jak to by mogło być w scenariuszu – musielibyśmy grać córkę i ojca, bo jesteśmy tak mega do siebie podobni. Nie dałoby się tego nie zauważyć na ekranie. To się narzuca samo przez się. I chociaż nie spotkałam się z nim na planie najnowszego filmu Jana Kidawy-Błońskiego, to mamy za sobą już tego typu doświadczenie…

Czy mogłaby Pani opowiedzieć w kilku zdaniach o swojej bohaterce w „Różyczce 2”? Co wiemy o Dorocie? Jaka jest?
Moja bohaterka jest siostrą głównej bohaterki, w którą wciela się Magda Boczarska. To postać, która pojawia się w życia Joanny Warczewskiej. Stanowi jej wsparcie w trudnych chwilach. Chroni ją, doradza i mówi prawdę, której w danym momencie potrzebuje.

Obecność w „Różyczce 2” to doskonała wiadomość dla wielbicieli Pani talentu. Dla tych, którzy nie widzieli Pani na dużym ekranie od ponad dziesięciu lat. Z jakimi uczuciami wróciła Pani na filmowy plan? O czym pomyślała Pani wieczorem po zakończeniu pierwszego dnia zdjęciowego do kontynuacji „Różyczki”?
Byłam przepełniona szczęściem i czułam wielką radość. Ale pamiętam też, że zaczynałam ten dzień z ogromnym stresem. Zastanawiałam się nawet, czy tak długa przerwa od filmowego planu – przy równoczesnym ogromie pracy i zajęć w teatrze – nie oddalił mnie za bardzo od tego filmowego świata (…) Okazało się jednak, że dzięki wspaniałemu reżyserowi i aktorskim partnerom, z którymi miałam okazję nakręcić „Różyczkę 2”, to wszystko wróciło, jak za pstryknięciem palcami. Okazało się, że wszystko doskonale pamiętam, i że to jest mój świat, w którym czuję się, jak ryba w wodzie. Bez problemu wróciłam na swoje filmowe tory. Dlatego reasumując – tego dnia położyłam się spać spokojna i szczęśliwa. A każdy następny dzień na planie był dla mnie radością. Uświadomiłam też sobie, że bardzo za tego typu pracą tęskniłam.

Komu poleciłaby Pani „Różyczkę 2”? Kto powinien wybrać się na nią do kina?
To jest tak ważny film, że na niego powinni pójść do kina wszyscy, którzy kochają dobre kino. Naprawdę mam poczucie, że jest to ważna produkcja, potrzebna właśnie w tej chwili w Polsce. Cieszę się też, że w „Różyczce 2” możemy przekonać się na własne oczy, że polityka też może dążyć do wartości, prawdy. Może stać się miejscem, gdzie toczy się dialog (…) Na pewno powstał w dobrym momencie, przed wyborami w Polsce (…) Dodam jeszcze, że „Różyczka 2” to film, że świetną rolą Magdy Boczarskiej. Jest wzruszający, sama się na nim popłakałam w trakcie uroczystej premiery w Gdyni.

Czy analizując zakończenie filmu, powinniśmy czekać na „Różyczkę 3”?
Skoro reżyser powiedział, że historia jest otwarta, to kto wie. Jeżeli widzom spodoba się „Różyczka 2”, tak jak pierwsza część, to czemu nie…

I na zakończenie – to, że kinomani, krytycy filmowi o Pani nie zapomnieli i czekali na Pani powrót na plan, widać też było w trakcie tegorocznego festiwalu w Gdyni. Była Pani rozpoznawana na każdym kroku, ludzie się do Pani uśmiechali, pozdrawiali, prosili o autografy. Jak Pani reaguje na takie dowody sympatii? Czy są one dla Pani ważne?
Myślę, że te dowody sympatii związane są też z tym, że ci ludzie chodzą do teatru i tam – być może w trakcie którejś ze sztuk – mnie zauważyli i polubili (…) Ale przyznaję, że to jest dla mnie bardzo miłe i ważne. I dziękuję im za to.