Ostatnia bitwa Wikingów

Film przedstawia udział wikingów w historii Szkocji. Jest to opowieść o okrutnych działaniach wojennych, ale także o zdobyczach techniki i wyszukanej sztuce, o tworzeniu się podwalin dzisiejszej Szkocji i o tym, jaką rolę odegrali w tym wikingowie. Wpływy wikingów na Wyspach najdłużej przetrwały właśnie w Szkocji. Całe jej połacie były częścią Skandynawii. Dlaczego wikingowie w ogóle się tu zjawili? Co stało za ich sukcesem? I dlaczego ich rządy zakończyły się w tak dramatyczny sposób? Żeby zrozumieć Szkocję wikingów, trzeba zmienić myślenie geograficzne. Dopiero od niedawna postrzegamy morze jako przeszkodę. Przez wiele stuleci, w czasach wikingów i wcześniej, morze łączyło ludzi. Dla wikingów było jak autostrada. Wikingowie łatwo adaptowali się, byli nieustępliwi i biegli w sztuce inżynieryjnej na miarę swoich agresywnych ambicji. Pochodzili z krainy fiordów, w zachodniej Norwegii. To miejsce to zapierający dech w piersi górski krajobraz z wysokimi wodospadami i głębokimi kanałami. Płynąc fiordem, nie sposób nie czuć respektu wobec tych monumentalnych ścian i surowego piękna ojczyzny wikingów. Najprawdopodobniej nazwa wiking pochodzi od słowa vik oznaczającego morską zatokę. Poza nazwą labirynt krętych kanałów i ukrytych zatoczek dał wikingom odskocznię do ich zbójeckich wypraw. Pod koniec VIII wieku wikingowie namieszali na mapie świata. Ze Szwecji przeniknęli w głąb Rosji, ustanawiając szlaki handlowe do Morza Czarnego i dalej. Z Danii najechali wschodnią Anglię, wykrawając z niej własne królestwo. Ale pierwsi wikingowie, którzy spadli na Szkocję, przypłynęli z zachodniej Norwegii. Z fiordów wikingowie wyprawiali się nie tylko na szkockie i irlandzkie wybrzeże. Płynęli dalej, kolonizując Wyspy Owcze, Islandię i Grenlandię. Przejściowo utworzyli przyczółki w Ameryce Północnej. Przez kronikarzy chrześcijańskich byli nazywani barbarzyńcami i poganami. Na szyi zamiast krzyża nosili młot Thora. Jedynie czciciele boga burz i piorunów ośmieliliby się profanować chrześcijańskie świątynie.