"Może to nie jest wielki zabytek, ale przez lata wszystkich Polaków uczono o nim na historii. Mówię o Domu Kultury w Zgorzelcu - napisał do nas Marian Noga, mieszkaniec tej przygranicznej miejscowości. - Co prawda teraz okazuje się, że i ta historia nie była najwłaściwsza, ale wielu moich znajomych z całego kraju twierdzi, że z naszym regionem kojarzy im się ta nasza budowla".
Te lekcje historii, o których wspomina pan Marian, były poświęcone układowi zgorzeleckiemu, traktującemu o wytyczeniu i ustaleniu granic na Odrze i Nysie Łużyckiej, który 6 lipca 1950 r. podpisano właśnie w domu kultury. Sygnatariuszami dokumentu byli premierzy: Polski - Józef Cyrankiewicz, NRD (Niemieckiej Republiki Demokratycznej) - Otto Grotewohl.
Ale wróćmy do wcześniejszej historii. Jak twierdzą historycy architektury: jest to budynek wzniesiony w stylu wilhelmińskiego neobaroku, założony na kwadratowym planie.
Został wymyślony jako pomnik ku pamięci cesarzy - Wilhelma I i jego syna Fryderyka III , a nazwano go Górnołużycką Halą Chwały. W całości został sfinansowany z dobrowolnych składek od ludności łużyckiej. Projektantem budowli, a także inżynierem czuwającym nad inwestycją, był mieszkający w Goerlitz Hugo Behr. Kamień węgielny został wmurowany 18 października 1898 r. - w rocznicę urodzin cesarza Fryderyka III, i w tym samym roku rozpoczęto trwającą 4 lata budowę. Na otwarcie 28 listopada 1902 roku przyjechał sam cesarz Wilhelm II. Rok później rozpoczęto organizację muzeum, które ruszyło w czerwcu 1904 r.
W muzeum gromadzono zbiory sztuki, eksponaty starożytne, a także dzieła miejscowych artystów. Placówka ta działała praktycznie do 1945 r., czyli do samego końca funkcjonowania niemieckiej administracji. Po wojnie odnaleziono tylko nieliczne zbiory.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
