Radosław Majewski: Żal to może mieć Bronowicki

W środę rano dowiedział się Pan, że znalazł się w trójce zawodników, którzy nie wyjadą z kadrą na Euro. Jest Pan bardzo rozczarowany?

Jest mi przykro, ale na pewno się nie zabiję. Decyzję selekcjonera przyjąłem w miarę spokojnie. We wtorek nie denerwowałem się jakoś specjalnie i w nocy nie miałem problemów ze snem. Emocje, które przeżywałem, były podobne do tych z ostatniej soboty. Wtedy byłem naprawdę wkurzony, gdy dowiedziałem się, że Znicz Pruszków, którego jestem wychowankiem, nie awansował do ekstraklasy.

Spodziewał się Pan takiej decyzji trenera?

Dochodziły do mnie sygnały, że mogę zostać pominięty. Podczas wszystkich treningów starałem się ze wszystkich sił, ale być może byłem za słaby, żeby jechać na taki turniej. Z drugiej jednak strony na pewno nie pokazałem w sparingach wszystkiego, co mogłem.

Bo Leo Beenhakker wystawiał Pana w reprezentacji na prawej.

No właśnie. Całe życie byłem ofensywnym środkowym pomocnikiem i trudno było mi występować na boku. Ostatnio grałem na tej pozycji, gdy miałem chyba 17 lat, i to z przymusu. Nawet Michał Żewłakow przyznawał, że to nie jest dla mnie dobre miejsce.

Leo powiedział, że jest Pan jeszcze młody i ma czas.

W kadrze jest przecież wielu młodych zawodników, dlatego ta argumentacja nie przekonuje mnie do końca. Mam prawie 22 lata i nie jestem przecież w reprezentacji Polski jakimś wyjątkiem. Wczoraj rano podczas rozmowy ze mną selekcjoner stwierdził jednak, że to nie jest jeszcze moment dla mnie.

Ma Pan jakiś żal do trenera Beenhakkera?

Żal to może mieć Grzegorz Bronowicki. Grał przecież w większości spotkań eliminacyjnych, a teraz nie pojedzie na mistrzostwa. Ja dopiero czwarty raz byłem na zgrupowaniu pierwszej reprezentacji. Muszę się jeszcze sporo uczyć.

Koledzy Pana pocieszali?

W większości tak. Mówili, bym się nie martwił, lecz nie jest to przecież takie proste. Na razie zostałem odsunięty, ale cały czas czuję się częścią kadry. Oczywiście, mam nadzieję, że selekcjoner reprezentacji biało-czerwonych oraz jego współpracownicy nadal będą mnie obserwowali i dostanę jeszcze niejedną szansę zaprezentowania się. Będę trenował teraz jeszcze więcej, by pokazać, że zasługuję na miejsce w kadrze. Latem czekają przecież znowu kolejne powołania, tym razem przed eliminacjami do mistrzostw świata 2010.

Jak się Panu podobało na zgrupowaniu w Donaueschingen?

Wszystko było perfekcyjnie zorganizowane. Bardzo fajne było to, że mieliśmy dużo spokoju i dyskrecji. Nie miałem żadnych problemów z zaaklimatyzowaniem się w zespole. Wszyscy są sympatyczni i weseli.

Zawodnicy, którzy znaleźli się w 23-osobowej kadrze, dostaną gratyfikację za udział w obozie. Pan nie dostanie nic...

W ogóle o tym nie myślałem. Najważniejsze było to, żeby jechać na Euro. Teraz, jak sobie jednak pomyślę, to faktycznie szkoda, że nic nie dostanę. Dobrze byłoby trochę zarobić.

Dwaj pozostali odrzuceni zawodnicy, czyli Bronowicki i Radosław Matusiak, wracają do Polski czarterem w sobotę. Pan jednak zdecydował się na powrót już w środę. Dlaczego?

Stwierdziłem, że nie ma sensu, bym zostawał. Głupio bym się czuł, wiedząc, że i tak nie pojadę. Lepiej będzie, gdy wrócę do domu i spokojnie odpocznę przed nowym sezonem. Mam dość latania samolotem. Wolę zostać w kraju. Na razie jeszcze nie wiem nawet, czy będę nadal występował w Groclinie.