Kraków znowu na fali

Mimo wojen, pożarów, biedy, zaborów, okupacji i wielokrotnie dziesiątkującej ludność zarazy historia stale nakładała się nowymi warstwami, tworząc tradycję i umacniając pozycję Krakowa jako kulturalnej, a nawet szerzej - duchowej, stolicy Polski. Zwłaszcza wówczas kiedy miasto zdawało się materialnie chylić ku upadkowi, gdy było małe i wyludnione, nie brakło w nim ludzi o wielkim sercu i proroczym duchu, pozwalającym mieszkańcom zachować godność i mieć nadzieję na lepszą przyszłość.

Historia dokonała więc pewnej stygmatyzacji Krakowa, do której odwołują się Polacy szukający własnej tożsamości. Krakowianie mają głęboki szacunek dla historii, pojawiających się w niej postaci królów, wodzów, wieszczów narodowych, świętych, uczonych, ale także dla wielkiego dorobku kultury, zawartym w geograficznym położeniu grodu, w jego średniowiecznym układzie urbanistycznym, w zabudowie miasta, w zabytkach architektury, zarówno sakralnej, jak i świeckiej. Kraków to różnorodność i epok,
i stylów, bogactwo pałaców, muzeów i zbiorów sztuki.

Wiemy z doświadczenia, że o randze i rozwoju miasta decydują ludzie, ich mądre decyzje,
ich szlachetność, umiejętności i talenty, a także środki materialne, które ma ono do dyspozycji.
Z ludźmi bywało różnie. Wprawdzie nigdy Krakowowi nie brakowało wielkich postaci, ludzi nieprzeciętnych, ale wędrowali oni często, za chlebem, do stolicy, zwłaszcza wówczas, kiedy uważano, że dobro i piękno mogą promieniować tylko z centrali, którą łatwiej kierować niż wieloma ośrodkami wymykającymi się spod ideologicznej kontroli i pozwalającymi sobie na niedozwoloną wolność. Wiadomo zaś, że nic tak nie szkodzi twórcom jak nałożony im kaganiec.

Okazuje się jednak, że ludzie mają naturalne wyczucie piękna. Kraków, chociaż pieniędzy ciągle ma
za mało, wraca na swoje miejsce, staje się mekką turystów z całego świata. I nie ma się czemu dziwić,
bo przecież każdy jako tako rozgarnięty człowiek potrafi odróżnić Wawel od Pałacu Kultury.