Dawno temu cichociemny

Polska 1990

Stanisław Jankowski opowiada o życiu i wojennych przejściach. W drugim odcinku wspomina działalność w Wydziale Legalizacji Techniki Wywiadu AK, w której pracowali z nim Jan i Barbara Wójtowiczowie.

Kategoria wiekowa:

Gatunek:Serial/Serial dokumentalny

Dawno temu cichociemny w telewizji

Opis programu

Stanisław Jankowski w kwietniu 1940 roku dotarł do Angli. Znalazł się potem w wojsku w Szkocji. Podczas urlopu w Londynie zgłosił się do sztabu i oświadczył, że chciałby do Polski. Jakiś czas później zawiadomiono go, że ma się zgłosić na kurs doskonalący administrację wojskową. Zdziwił się i nie chciał. Okazało się, że pod takim kryptonimem kryje się kurs kształcący oficerów wywiadu. Przeszedł przeszkolenie, został cichociemnym i niecierpliwie czekał na lot do kraju. Wreszcie 25 lutego 1942 roku, wraz z trzema kolegami, znalazł się w samolocie. Przelecieli 3 tys. km, by jednak zawrócić. W dwa dni później - tak samo. Dopiero w nocy z 3 na 4 marca szczęśliwie wylądował na polanie pod Wyszkowem. Następnego dnia był już w wytęsknionej Warszawie. Z fałszywymi papierami i pseudonimem; Burek;. Takim właśnie zabawnym przezwiskiem Jankowscy nazywali ojca - Czesława - adwokata, urzędnika magistratu, ochotnika wojny 1920 i 1939 roku, trzykrotnie odznaczonego Krzyżem Walecznych (gestapo aresztowało go w kwietniu 1940 roku i rozstrzelało w Palmirach). W czteroczęściowm filmie 79-letni wówczas Stanisław Jankowski ze swadą i humorem opowiada o swoim życiu i wojennych przejściach. W odcinku pierwszym wspomina rodzinę, młodość, kampanię wrześniową, ucieczkę za granicę, źródło pierwszego pseudonimu i drogę powrotną do Polski, która wiodła przez nocne niebo i czeluść, w którą trzeba było skoczyć. Urodził się w 1911 roku na warszawskim Krakowskim Przedmieściu, a potem mieszkał na Mokotowskiej 39, w kamienicy, która zawsze mu się wydawała niezwykła. Jego matka, Elżbieta ze Śliwickich, była uosobieniem dobroci i poczucia humoru. Starszy brat Andrzej był inżynierem rolnikiem, młodsza siostra Maria - lekarką. On w 1929 roku podjął studia architektoniczne. Po ich ukończeniu zdobywał wiedzę wojskową w podchorążówce na Wołyniu. W 1936 roku ożenił się z koleżanką z wydziału, Zofią Garlicką. W 1938 roku podjął pracę w pracowni architektonicznej prof. Pniewskiego. Tam zastała go wojna. Został zmobilizowany 3 września 1939 roku.