Policjanci

W podwarszawskim lesie znaleziono zmasakrowane zwłoki dwóch dziewczynek. Śledztwo ślimaczy się, brnie w ślepe zaułki, ślad ciągle się gubi... aby znaleźć rozwiązanie w ostatnim odcinku. Szybka akcja i zaskakujące rozwiązania; tematy i problemy poruszające społeczeństwo: banalność zbrodni, bezsens i przypadkowość śmierci, brak kryteriów moralnych w codziennym życiu. Dwaj policjanci Piotr (Pazura) i Smuga (Huk) to dwie główne postacie serialu. Mają całkowicie odmienne charaktery i cały czas walczą ze sobą, a jednak próbują się dopasować. Dla Smugi praca w policji jest jedyną racją bytu, służbą dla społeczeństwa, ale też przekleństwem, ciągłą pokutą za popełniony błąd. Jego sprawę zatuszowano, ale zmuszono go do patrzenia przez palce na skorumpowanych kolegów. Ma kłopoty ze wzrokiem, a przyznanie się do tego oznaczałoby koniec jego kariery. Swoją frustrację przenosi na przestępców, jakby brał odwet za przegrane życie. Brutalnością wyciąga z podejrzanych informacje. Stąd w znacznym stopniu wynika jego skuteczność. Zostały mu dwa lata do emerytury i chciałby je spokojnie przeczekać. Piotra trzyma na dystans, ponieważ pracuje zawsze sam, ponadto Piotr to żółtodziób, który irytuje go zapałem i idealizmem. Piotr nie akceptuje brutalnych metod, jednak pozostaje pod wpływem Smugi i nie potrafi się przeciwstawić. Zawodowe problemy Piotra rzutują na jego życie osobiste. Sensacyjna intryga, prowadzone przez bohaterów śledztwo, stanowi równorzędny wątek wobec dramatu postaw i moralnych racji. Twórcy serialu pokazują agresję wśród młodzieży, dla której popełnienie przestępstwa jest inicjacją; starają się odpowiedzieć na pytanie dlaczego przystępują do grup satanistycznych i sekt religijnych, zbadać dziecięcą pornografię i prostytucję i w tym zalewie zbrodni pokazać bezradność wymiaru sprawiedliwości. Jak daleko można się posunąć w naginaniu prawa - w imię jego skuteczności? Gdzie są granice zawodowej lojalności i przyjaźni?