Prywatne życie władców

Szaleństwo jako wspólna cecha wielu europejskich władców? Przykłady potwierdzają regułę. W czerwcu 1886 roku w Bawarii odnaleziono ciało Ludwika II. Jak zginął piękny i młody król? Tego nigdy się nie odkryto, bowiem katolicka rodzina królewska była przeciwna autopsji. Może padł ofiarą intrygi? Zachowanie posądzanego o chorobę psychiczną i "niezdrowe" zainteresowanie tą samą płcią władcy mogły komuś z jego otoczenia nie odpowiadać. A także i to, że wielkie ilości pochodzących z państwowego skarbca pieniędzy przeznaczał na sponsorowanie utalentowanego i zarazem ubogiego Ryszarda Wagnera. Równie nieracjonalnie, a może nawet bardziej niż Ludwig II, zachowywała się żyjąca w XV wieku królowa Kastylii Joanna zwana Szaloną. Inteligentna, mówiąca kilkoma językami multiinstrumentalistka dała się poznać jako krucha i chwiejna psychicznie osoba. Ciągłe zdrady jej męża, Filipa Pięknego, powodowały u niej coraz częstsze załamania nerwowe. Po jego śmierci przez trzy miesiące trzymała ciało nieboszczyka w jednej z komnat swojego zamku. Karol II Habsburg - w 13. linii potomek Joanny Szalonej - był z kolei ofiarą kazirodczej praktyki w rodzie Habsburgów. Wielka, typowa habsburska warga i przerośnięta żuchwa sprawiały, że wciąż się ślinił i miał problemy z mówieniem. Opóźniony psychicznie Karol był jednak świadomy tego, w jakim był stanie. Sprawa była tak poważna, że król zgodził się na odprawienie egzorcyzmów, byleby skutecznie wypędzić "złego" ducha z jego przeklętego ciała?