Filmy o wampirach. TOP15 najlepszych filmów o wampirach [RANKING]

Beata Cielecka
Beata Cielecka
„Zagadka nieśmiertelności” (Tony Scott 1983)Najpiękniejszy chyba pod kątem wizualnym i muzycznym film o żyjących współcześnie wampirach ze zjawiskowymi kreacjami Catherine Deneuve, Susan Sarandon i Davida Bowie, jednocześnie będący filozoficznym traktatem na temat końca: pożądania, miłości i życia. Para wampirów żyje od wieków w szczęśliwym miłosnym związku, do dnia w którym John zaczyna się starzeć w przerażającym tempie. Po pomoc zwraca się do dr Sary Roberts, przeprowadzającej eksperymenty nad eliksirem młodości. Świat wampirów z „Zagadki nieśmiertelności” to świat wysublimowanych miłośników sztuki żyjącymi w estetycznych wnętrzach, otaczających się pięknymi przedmiotami i zniewalającą muzyką. Wampiry zabijają i są wiecznie spragnione ludzkiej krwi, ale jednocześnie podobnie jak normalni ludzie odczuwają całą gamę uczuć od miłości, zdrady, przez wyrzuty sumienia, po gorycz i żal.Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv
„Zagadka nieśmiertelności” (Tony Scott 1983)Najpiękniejszy chyba pod kątem wizualnym i muzycznym film o żyjących współcześnie wampirach ze zjawiskowymi kreacjami Catherine Deneuve, Susan Sarandon i Davida Bowie, jednocześnie będący filozoficznym traktatem na temat końca: pożądania, miłości i życia. Para wampirów żyje od wieków w szczęśliwym miłosnym związku, do dnia w którym John zaczyna się starzeć w przerażającym tempie. Po pomoc zwraca się do dr Sary Roberts, przeprowadzającej eksperymenty nad eliksirem młodości. Świat wampirów z „Zagadki nieśmiertelności” to świat wysublimowanych miłośników sztuki żyjącymi w estetycznych wnętrzach, otaczających się pięknymi przedmiotami i zniewalającą muzyką. Wampiry zabijają i są wiecznie spragnione ludzkiej krwi, ale jednocześnie podobnie jak normalni ludzie odczuwają całą gamę uczuć od miłości, zdrady, przez wyrzuty sumienia, po gorycz i żal.Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv
Filmy o wampirach: krwiopijcach, romantykach i nieszczęśnikach. Jeśli Abraham Lincoln mógł zostać łowcą wampirów, to być może w roli wampirów wystąpią kiedyś król Jerzy III, Ludwik Bawarski i… Vincent van Gogh cierpiący ponoć na tę samą chorobę, na jaką cierpią wampiry stroniące od światła i czosnku, łase za to na ludzką (i nie tylko) krew. Oto ranking TOP15 filmów o wampirach!

Choć swą karierę wampiry zawdzięczają Bramowi Stokerowi, który jako pierwszy użył nazwiska słynnego hospodara wołoskiego z XV wieku, Vlada IV Drakuli (Tepesa Palownika) i uczynił z Transylwanii ojczyznę wampirów, to jednak za pierwszy wampiryczny utwór uważa się powstałą już w 1797 roku „Narzeczoną z Koryntu” Johanna Wolfgang von Goethe. To utwór, w którym młodzieńcowi ukazuje się jego zmarła wcześniej narzeczona, która tak samo łaknie jego bliskości… jak krwi. W karierze wampirów ma też zasługę dr John Wiliam Polidori, którego „Wampir” jako arystokrata zrodził dokładnie tej nocy, gdy Mary Shelley Woolstroncraft wymyśliła swego Frankensteina.

Lecz wampir jako taki ma dosyć długi żywot. Wzmianki o wampirach pojawiają się już w XII wieku! W dawnej Polsce wampira określano też słowami upiór, wampierz, wypiór i strzygoń.
Kim był wampir? Mógł to być człowiek urodzony z czymś, co wyróżniało go spośród innych, mógł przyjść na świat z zębami albo mieć podwójny ich zestaw, mieć jakąś inną rzadką anomalię fizjologiczną. Kandydatami na wampiry byli też ludzie nieochrzczeni, samobójcy, albo żywi, którzy przekroczyli umarłego. Przed wampirem można się było przed nim obronić odkopując grób i przebijając serce nieboszczyka osikowym kołkiem albo odciąć mu głowę i położyć między nogami. Stosowano również profilaktycznie pochówek twarzą w dół, by wampir obudziwszy się ze śmiertelnego letargu nie wiedział, w którą stronę ma podążać.

Broń na wampiry

Wampira odstraszało światło słoneczne, czosnek albo srebro. Dlaczego? Jeśli wierzyć medycynie, która ma w tej kwestii prawdopodobną odpowiedź, wampiryzm może być metabolicznym schorzeniem zwanym porfirią, której istota jest tworzenia hemu – czerwonego barwnika, nadającemu krwi kolor. U chorych na tę chorobę (a ma ona kilkanaście odmian) nadmiar porfiryn wywołuje rozmaite objawy chorobowe, np. zaniki naskórka wskutek nadmiernej ekspozycji na światło słoneczne (stąd niechęć chorych do wychodzenia z domu w dzień). Charakterystyczne są dla nich czerwonawe przebarwienia białek ocznych, zębów i paznokci i obnażenie szyjek zębów spowodowane obkurczaniem dziąseł w wyniku martwicy tkanki łącznej; bladość spowodowana anemią, czy alergia na substancję występującą w… czosnku. Ponoć na porfirię cierpiał Jerzy III, Ludwik Bawarskiego i… Vincent van Gogh.

Dobre filmy o wampirach, czyli wszystkie wcielenia Draculi

Nawet dziecko wie, dzięki licznym wampirzym kreskówkom, że najsłynniejszym wampirem świata jest Dracula. Słusznie więc powstawało na jego temat mnóstwo filmów.
Pierwszym odtwórcą roli Draculi był Max Schreck w „Nosferatu - symfonia grozy” z 1922 roku, czołowym dziele ekspresjonizmu niemieckiego. Łysy, chudy mężczyzna o szpiczastych uszach ubrany w surdut na długo zagościł w zbiorowej wyobraźni.

Potem był Bela Lugosi Toda Browninga z „Draculi” z 1931 który uczynił ze swej postaci tajemniczego i mrocznego, bardzo elokwentnego dżentelmena, który hipnotyzuje ofiary swym wwiercającym się w duszę spojrzeniem przenikliwych oczu. Bela Lugosi, tak bardzo zżył się ze swym ekranowym bohaterem , którego postać odtwarzał jeszcze kilkakrotnie (już w gorszych filmach) że zgodnie ze swym życzeniem jego rodzina (głównie czwarta żona i syn) kazała pochować go w stroju wampira, w którym występował w filmie Dracula.
Potem kino na lata zawojował Christopher Lee, który swoim występem w „Draculi” Terence’a Fishera z 1958 roku zapoczątkował serię 8 filmów z tym bohaterem w słynnej wytwórni Hammer. Jego Dracula to elegancki i pełny ogłady arystokrata, którego przemiana w wampira z czerwonymi oczyma, skrwawioną i wykrzywioną złością twarzą jest tym bardziej przerażająca.

W 1979 roku powstały aż 2 filmy z tym bohaterem. W pierwszym przypadku w wizyjnym filmie Wernera Herzoga Klaus Kinsky stworzył najbardziej wstrząsający wizerunek Draculi, zaś bardzo romantyczny, brytyjski „Dracula” Johna Badhama wykreował Franka Langellę na najprzystojniejszego wampirzego hrabiego w dziejach kina.

23 lata później powstał jeden z najlepszych filmów o tym bohaterze, czyli „Dracula” Francisa Forda Coppoli z Garym Oldmanem. W „Draculi 2000” (Patrick Lussier 2000) akcja zostaje przeniesiona do współczesności, w której grupa złodziei kradnie handlarzowi antyków, Abrahamowi Van Helsingowi, starą metalową trumnę, nie wiedząc, że wewnątrz znajduje się ciało Draculi. Van Helsing wie, że wampir, który ożywa na pokładzie samolotu lecącego do Nowego Orleanu będzie szukać jego córki Mary, która podobnie jak on sam nosi w sobie krew Draculi, którego gra bardzo przystojny Gerard Butler. Poczet postaci wzorowanych na bohaterze Brama Stokera zamyka Luke Evans wcielający się w Draculę w filmie „Dracula: Historia nieznana” Gary’ego Shore (2014) który wprawdzie akcję osadził w XV wieku, ale władował do filmu tyle efektów specjalnych, że niemal nic nie zostało w nim z wiktoriańskiego poematu grozy, za to jest sporo najeżonego absurdami, podrasowanego średniowiecznego kina batalistycznego. Dracula z tego filmu to po prostu kolejny superbohater obdarzony supermocami. I nic więcej.

Romantyczne filmy o wampirach

Trzecim z mitów o wampirach jakie dała nam literatura oprócz wysysania krwi i aktywności nocnej jest mit prowadzącą ku śmierci wynaturzonej miłości, która łączy wampira z jego ofiarą. Wampir-kochanek, który wyrósł na gruncie romantycznych wierzeń we współczesnym kinie ma się nadspodziewanie dobrze za sprawą sagi „Zmierzch”, która zrobiła furorę wykreowując taki właśnie typ wampira, do którego miłość jest uczuciem wysoce zakazanym, narażającym na niebezpieczeństw, zaprawioną goryczą śmierci i cierpieniem. Edward Cullen z jego bladą karnacją, smukłą sylwetka, hipnotyzującym spojrzeniem stał się romantyczny ideał każdej nastolatki. Dla Edwarda oraz innych bohaterów „Zmierzchu” światło słoneczne nie jest dla groźne, ale sprawia że ich skóra zaczyna lśnić, a ponieważ wampiry wolą unikać sensacji więc też z tego powodu starają się unikać ludzi. Aurę romantyzmu przez duże R ma oczywiście ”Dracula” z Garym Oldmanem, wampirem którego miłość nie osłabiają setki lat upływającego czasu.

Fajne filmy o wampirach, czyli wampiry w akcji

Niesamowite umiejętności wynikające z wampirzej przypadłości sprawiają, że wampiry stają się idealnymi maszynami do zabijania: posiadają nadzwyczajna siłę, umiejętności teleportacyjne, lewitują, chodzą po ścianach i czytają w myślach. Z drugiej strony, fakt iż nie poddają się łatwo sprawia, że ich przeciwnik też powinien dorównać im umiejętnościami a przynajmniej posiadać odpowiednie narzędzia do walki z nimi.

Z wampirami walczy bardzo efektownie „Blade” (Stephen Norrington 1998), sam będący wampirzym mutantem, który jako na wpół człowiek, na wpół wampir nauczył się od swego mistrza technik walki z wampirami, w których jest równie skuteczny jak matrixowy Neo w walkach z agentami.

Postrachem wampirów okazał się również jeden z najsłynniejszych prezydentów Stanów Zjednoczonych Abraham Lincoln w dość kiepskawym filmie ”Abraham Lincoln: Łowca wampirów” (Timur Bekmambetow 2012), w którym mały bohater jest świadkiem śmierci swej matki ukąszonej przez wampira. Kiedy, podrósłszy, chce zabić jej zabójcę, spotyka na swej drodze tajemniczego mężczyznę, który ratuje go z rąk wampira, a następnie uczy go, jak stawiać czoła krwiopijcom. Po tychże naukach Lincoln odziany w powiewny surdut wymachuje katowskim toporem, ślizga się po grzbietach końskich, spada w przepaście i przechadza się niczym linoskoczek po belkach płonącego mostu. Nic nie jest dla niego niemożliwe : topór okazuje się strzelbą, a srebrnym łańcuszkiem można nabić broń… Ot prezydenckie sztuczki! Aż dziwne, że wojna secesyjna trwała tak długo!

Kolejnymi nieprzyjaciółmi wampirów są bohaterowie obu wersji „Postachu nocy”, pierwszej z 1985 Tom Hollanda, drugiej z 2011 Craiga Gillespiego z Colinem Farrelem w roli wampira i Antonym Yelcinem w roli jego antagonisty Charleya. Choć młodociani bohaterowie nie prezentują niesamowitej tężyzny fizycznej, to jednak dzięki ich zmysłowi obserwacji i uważności w końcu okazuje się, że odpowiedzialnym za serie zaginięć jest miły, seksowny i przystojny wampir, który zamieszkał w sąsiedztwie.

Niczym nie wyróżnia się wśród swoich rówieśników również przeciętna nastolatka Buffy w filmie „Buffy, postrach wampirów” (Fran Rubel Kuzui 1992), której pewien tajemniczy starzec uświadamia, że jej przeznaczeniem jest walka z wampirami. Dziewczyna, początkowo sceptycznie usposobiona do rewelacji mężczyzny, zaczyna przekonywać się co do swojego przeznaczenia i rozpoczyna intensywny przyśpieszony trening.

Co by było gdyby Buffy nie dała rady? Oto w „Daybreakers. Świt” braci Spierig z 2009 roku mamy wizję świata opanowanego przez wampiry, hodujące ludzi dla krwi. Wampiry są w tym filmie bardzo ucywilizowane, nie pchają się w kolejce po krew, gremialnie głosują w wyborach i jeżdżą odpornymi na światło samochodami. Kiedy jednak zabraknie im krwi, ich człowieczeństwo zamiera, bo zamienią się wtedy w najprawdziwsze bestie. Nic dziwnego, że ludzcy rebelianci zaczynają z nimi walczyć.

Wzorem tych bohaterów nie próżnuje również bohater „Księdza” Scotta Charlesa Stewarta (2011), którego akcja dzieje się w przyszłości, w alternatywnej rzeczywistości świata podzielonego na uwięzionych w rezerwatów wampirach, którzy przegrali bój z ludźmi prowadzonymi do zwycięstwa przez wyszkolonych w sztukach walk księży. Jeden z weteranów walk z wampirami – bezimienny Ksiądz – dowiaduje się, że wampiry uprowadziły jego siostrzenicę Lucy. Ponieważ przełożeni nie chcą się zgodzić na misję ratunkową, Ksiądz wypowiada im posłuszeństwo i rusza, by ratować dziewczynę. Jednak tak naprawdę porywaczom chodzi właśnie o niego, a nie o Lucy… „Ksiądz” to obraz widowiskowy – dużo ujęć w zwolnionym tempie, atrakcyjnych, choć bzdurnych układów choreograficznych walk, strzałów, szatkowanych teledyskowo ujęć, dziwnych kątów widzenia kamery.

Podobny miszmasz nastawiony na uatrakcyjnienie (na siłę) znanych wątków obejrzymy w „Królowej potępionych” (Michael Rymer 2002), bardzo marnej ekranizacji powieści Anne Rice, w której bohaterem jest powracający do życia po stu latach snu w grobie wampir Lestat. Będąc gwiazdą zespołu grającego muzykę z elementami gotyku, Lestat zdradza, kim jest, gwałcąc surowe zasady swojej społeczności. Wzbudza to wielką nienawiść wampirów, które postanawiają zamordować zdrajcę. W filmie nie ma już miejsca na ludzkie dylematy, które taką role odgrywały w „Wywiadzie z wampirem”, jest za to wiele muzyki metalowej z elementami gotyku i scen rodem z wideoklipów MTV, ożywienie zaklętej w posąg starożytnej demonicznej królowej, walki wampirów w stylu kung-fu oraz miotanie się po scenie odzianego w obcisłe czarne spodnie ich czołowego przedstawiciela.

Zabawne filmy o wampirach

Wampirzy wątek stanowi jednak idealny punkt wyjścia do popatrzenia na wampiry z przymrużeniem oka jako na odmieńców, niedostosowanych społecznie czy po prostu oryginały.

W “Pocałunku wampira” (1989) Roberta Biermana, Nicolas Cage grający szefa agencji wydawniczej, odkrywa, że niezwykle podnieciło go przypadkowe starcie z nietoperzem. Gdy w czasie randki ukąszony przez kochankę, dochodzi do wniosku, że stał się wampirem, jego obsesja na tym tle nasila się, skutkując coraz bardziej odjechanymi zachowaniami. „Pocałunek wampira” to z jednej strony dramatyczne studium człowieka ogarniętego obsesją na tle wampiryzm, a z drugiej pełna humoru uosabianego np. przez groteskowo obwieszoną kiczowatymi błyskotkami psychoterapeutkę, komedia. Tylko obrońcom zwierząt nie było do śmiechu, gdy zaprotestowali przeciwko zjedzeniu przez Cage’a (wprawdzie z obrzydzeniem), żywego karalucha!

W „Wampirze z Brooklynu” (1995) Wes Craven tytułowym bohaterem uczynił czarnoskórego Eddiego Murphy, grającego Maxa, nieśmiertelnego potomka rodu wampirów, który przybywa do Brooklynu z karaibskiej wyspy, aby ze złączonej z nim więzami krwi, nieświadomej tych koneksji detektyw Rity Veder (Angela Bassett) uczynić swą wybrankę. Plany próbuje pokrzyżować mu partner Rity, Justice, pragnący za wszelką cenę ochronić ją przed zamienieniem w wampira.

Jeśli film Cravena był niezbyt udaną komedia, to o wiele lepiej pożenił horror i komedię Mel Brooks w swej parodii starych filmów grozy „Dracula – wampiry bez zębów” z tego samego roku, w którym słynnego hrabiego zagrał Leslie Nielsen. Wyszła z tego sympatyczna i śmieszna komedia z kilkoma kwestiami, które rozbawiają do dziś.

Nieco bardziej poważny jest horror „Straceni chłopcy” (Joel Schumacher 1987), w którym wampiryzm przypomina trochę… niedostosowanie społeczne. Nowoprzybyły do miasteczka nastoletni Michael pragnie przystać do gangu motocyklistów którego przywódca jest grany przez Kiefera Sutherlanda David, głównie po to, by zbliżyć się do ślicznej Star. Wkrótce okazuje się, że ma do czynienia z terroryzującymi okolice wampirami, za przynależność do których musi zapłacić własną krwią. Na szczęście jego młodszy brat i ferajna jego kumpli, zwariowanych maniaków komiksów o wampirach, znajduje w nich rozwiązanie jego problemu! W filmie Schumachera humor napędza akcję filmu, który jest dokładnie tak samo straszny, poważny i śmieszny.

W zabawnej nowozelandzkiej produkcji stylizowanej na dokument „Co robimy w ukryciu” (Jemaine Clement, Taika Waititi 2014) egzystencja wampirów: Viago, Deacona i Vladislava żyjących na przedmieściach Wellington pełna jest chęci prowadzenia życia na wzór normalnych ludzi. Kumple, znający się już parę setek lat tworzą rodzinę, niewolną od banalnych problemów, takich jak mycie naczyń, plama na dywanie czy wyrzucenie śmieci. Tolerują swe dziwactwa, dbają o seniora rodu i wkurzają, gdy przypadkowo ukąszony Nick, musi – chcąc nie chcąc - dołączyć do ich grona, ale paple na lewo i prawo o byciu wampirem! Humor tego filmu opiera się właśnie na tym zderzeniu stereotypów o posępnych/staroświeckich/arystokratycznych wampirach z banalnością ich normalnej egzystencji. To zupełnie nowy rodzaj wampirów niestroniących od potyczek słownych, robienia sobie psikusów, żartów wobec innych i na imprezowaniu.

Komediowy rys ma też animowany „Hotel Transylwania” (Genndy Tartakovsky 2012) opowiadający o córce hrabiego Drakuli, Mavis, która obchodzi (uwaga!) swoje 118 urodziny. Z tej okazji jej ojciec chce urządzić dla niej wystrzałową imprezę. Do hotelu, który przed laty wybudował i który miał być azylem dla potworów różnej maści, zaprasza licznych gości. Zamczysko stoi w nawiedzonym lesie, do którego nie ma odwagi zapuścić się żaden człowiek, dzięki czemu spokój monstrów jest zagwarantowany. W noc urodzin do zamku dociera pewien młody turysta. Jonathan i Mavis, która jak każda nastolatka marzy o miłości, przypadkowo na siebie wpadają i czują, że coś między nimi zaiskrzyło. Ten film, choć jest animowaną bajką, znalazł się w tym zestawieniu z uwagi na jego oryginalność: odwraca porządek rzeczy i rzuca zupełnie nowe światło na postacie znanych straszydeł. Drakula, Frankenstein, zombi, wilkołaki, mumie, kościotrupy to tworzenia spragnione spokoju, ceniące ciepło rodzinne i obawiające się niezrozumiale zachowujących się ludzi. Natomiast ci, ze swej natury, są straszni – traktują potwory czosnkiem, osikowymi kołkami, ogniem i oczywiście na ich widok wpadają w panikę.

Wampiry w sukni, czyli kobiety w roli wampirów

Próżno szukać w tym tekście postaci Elżbiety Batory, wykreowanej przez jej ówczesnych wrogów na wampirzycę, a w rzeczywistości będącej zręcznym politykiem, której pech polegał na byciu kobietą. Dlatego napiszemy o niej w filmach biograficznych tu zaś jedynie dla porządku wspomnimy, że wzorowana na jej postaci bohaterka pojawia się u Terry’ego Gilliama w „Nieustraszonych braciach Grimm” z 2005 roku jako królowa Luster. Elżbieta Batory jest też bohaterką dwóch bardzo ciekawych, skrajnie inaczej przedstawiających jej biografię filmów. Pierwszym jest „Bathory” Juraja Jakubisko 2008 ze zjawiskową Anne Friel w roli hrabiny jako postępowej, nieugiętej kobiety i zrealizowany rok później film „Krwawa hrabina” Julie Delpy z nią w roli głównej, w którym przedstawiono ją jako opętaną miłością do młodego mężczyzny starzejącą się kobietę, która za rozstanie z nim wini przemijającą urodę. Choć sławna hrabina, siostra naszego króla, Stefana Batorego, nie pijała krwi, a „jedynie” kąpała się w niej, to i tak została obwołana najkrwawszą wampirzycą w dziejach!

Zapraszamy do obejrzenia naszej galerii TOP 15 najlepszych filmów o wampirach, a wyssaliśmy dla Was te (mniammm) najsmaczniejsze.

emisja bez ograniczeń wiekowych
Wideo

Jak działają oszuści - fałszywe SMS "od najbliższych"

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Dołącz do nas na X!

Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.

Obserwuj nas na X!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!

Polecane oferty

Materiały promocyjne partnera
Wróć na telemagazyn.pl Telemagazyn