Teatr Narodowy. "Piknik pod Wiszącą Skałą" z Ewą Wiśniewską i Małgorzatą Kożuchowską. Nowe odczytanie słynnej powieści o potrzebie wolności za cenę życia. Premiera 29 maja

To jedna z tych historii, które opowiedziane, a potem sfilmowane w odpowiednim czasie, stają się przełomowym momentem w życiu ich odbiorców. Gotycka powieść Australijki Joan Lindsay otworzyła tysiącom jej rodaków oczy na to, że zanim na antypody przybył James Cook, była tam już inna historia, inna bogata kultura, kwitnąca nieprzerwanie od 50 tysięcy lat. Taka, o której biali Australijczycy nie chcieli wiedzieć, nie przyznawali jej prawa do istnienia. A samych Aborygenów - plemiona pozostałe przy życiu po dziesiątkach lat ludobójstw - traktowali oficjalnie jako element krajobrazu, jego flory i fauny. Książka sprawiła, że Australijczycy zaczęli odkrywać Australię i pozostaje jedną z najważniejszych dla australijskiej literatury.

W 1975 roku Peter Weir nakręcił na jej podstawie film, który wówczas rzucił widzów i krytyków na kolana i do dziś jest traktowany jak skarb narodowy - arcydzieło australijskiego kina pod względem aktorstwa, zdjęć, produkcji. Opowieść o niewyjaśnionym zaginięciu pensjonarek podczas szkolnej wycieczki do Wiszącej Skały zachwyca do dziś. Przede wszystkim dlatego, że to niesamowicie działający na wyobraźnię thriller, gęsty od fascynujących znaczeń i opierający się na kontrastach. Pierwszy to rozłam między starą kulturą Aborygenów i ich duchowością, silnie związaną z naturą, wielbiącą ją, a nachalnym światem europejskich kolonizatorów, którzy od tej natury się odcinają, gwałcą ją i chcą okiełznać. Drugi kontrast to świat kobiet i świat krępujących ich egzystencję mężczyzn, bawiących się nimi, przesuwających je po szachownicy życia jak piony, wedle uznania, nie pozwalających im oddychać. Ten aspekt książki i filmu widać w przedstawieniu Leny Frankiewicz bardzo wyraźnie - ten pęd do wolności, do prawdziwego życia, nawet gdzieś po drugiej stronie, nawet za cenę owego życia.

"Piknik pod Wiszącą Skałą" w Teatrze Narodowym ma zupełnie niezwykły klimat, budowany przez muzykę i scenografię, ze świętą skałą dominującą na scenie - kuszącą, by wejść do jej wnętrza, zniknąć w jej czasoprzestrzeni tak, jak wiktoriańskie dziewczyny z opowieści. A sama Wisząca Skała, oczywiście, istnieje, biali zbudowali nawet pod nią wygodne dojście chodniczkiem na szczyt. Ponad 150 lat wcześniej wyrzucili stamtąd, ze świętej dla nich formacji skalnej, trzy aborygeńskie plemiona, które żyły tam przez 26 tysięcy lat... Aborygeni nadal czczą Ngannelong - jak nazywają Wiszącą Skałę, choć już tam nie mieszkają. Zajmuje ona tak ważne miejsce w ich kulturze, bo związana jest z Czasem Snu, równorzędnym z jawą. Skałę, portal do innej rzeczywistości, innych możliwości można mieć w sobie i nosić ją wszędzie. O tym też jest inscenizacja Leny Frankiewicz - przemyślana, erudycyjna, hipnotyzująca.

Twórcy i obsada „Pikniku pod Wiszącą Skałą”

Reżyseria: Lena Frankiewicz

Adaptacja sceniczna, dramaturgia: Małgorzata Anna Maciejewska

Scenografia, kostiumy, światło: Katarzyna Borkowska

Muzyka: Cezary Duchnowski

Choreografia: Marta Ziółek

Projekcje wideo: Natan Berkowicz

Asystent reżyserki: Maciej Jaszczyński

Obsada: Oskar Hamerski (Albert Fitzhubert), Ewa Wiśniewska (pani Appleyard), Małgorzata Kożuchowska (Mademoiselle), Anna Grycewicz (panna Greta), Anna Lobedan (panna Lumley), Michalina Łabacz (Miranda), Zuzanna Saporznikow (Irma), Marta Wągrocka (Marion), Ifi Ude/Bonnie Sucharska (Sara; służąca Betty), Paulina Szostak (Edyta), Justyna Kowalska (Blanche), Anna Bieżyńska (Lily), Katarzyna Pośpiech (Rosamunda) Adam Szczyszczaj (Pastor), Wiesław Cichy (pułkownik Fitzhubert), Gabriela Muskała (pułkownikowa Fitzhubert), Piotr Kramer (Michel Fitzhubert), Mateusz Kmiecik (stangret Albert).