Niedościgli Jonesowie

To historia z wyższych sfer z zaskakująco rozwijającym się wątkiem fabularnym. Tytułowi Jonesowie z pozoru tworzą idealną rodzinę pod każdym względem. Wszyscy chcą z nimi trzymać. Nie da się ich nie lubić, są szanowani i podziwiani, zawsze wyprzedzają wszelkie trendy. Wyglądają też bez zarzutu, są piękni, zadbani, modnie ubrani, mają nienaganne maniery i urok osobisty. Do tego są przyjacielscy i życzliwi i bardzo, bardzo zamożni. Nigdy otwarcie nie chełpią się swoim bogactwem, ale też specjalnie nie ukrywają przed ciekawskimi spojrzeniami ludzi swoich samochodów, telefonów komórkowych wyposażonych w najnowsze nowinki techniczne, a także markowych ubrań. Kiedy Steve i Kate Jonesowie przeprowadzają się do eleganckiej dzielnicy, od razu składają im sąsiedzką wizytę Larry i Summer, którzy są wręcz oczarowani gospodarzami, ich nastoletnimi dziećmi, Jenn i Mickiem, nie mówiąc już o luksusowo urządzonym domu. Jonesowie przyjmują sąsiadów serdecznie, jakby znali się od dawna. Od pierwszego dnia w nowej szkole grono przyjaciół mają także Jenn i Mick, którzy imponują rówieśnikom. To oni wyznaczają kierunki w szkolnej modzie, są niedoścignionym wzorem w zachowaniu, w sposobie mówienia, mają najlepsze gadżety, sportowe ubrania i sprzęt sportowy. Wszyscy uczniowie chcą po prostu być tacy sami jak rodzeństwo Jenn i Mick. Próbują nosić te same buty, koszulki zegarki, a dziewczyny za wszelką cenę chcą mieć takie same szminki, torebki, jak ich dyktatorka mody Jenn. Nie inaczej jest w przypadku dorosłych. Sąsiedzi, przyjaciele, nowi znajomi upodabniają się do Jonesów, próbują dotrzymać im kroku w każdej dziedzinie życia. Kobiety chcą mieć kosmetyki, które stosuje Kate, uprawiać jogging w takich samych dresach i tenisówkach. Ale ta rzekomo idealna rodzina to zwykła fikcja, o czym widz przekona się już na początku filmu.